(on)fatsoenlijke liefde 5: Lady Chatterley's lover

Er was eens een lady met stijl, die zeer ongelukkig getrouwd was. De Lord van dienst kwam immers beschadigd terug uit de eerste wereldoorlog en bleek niet meer in staat om zijn echtelijke plicht te vervullen. En ja, wat doe je dan?

De dame hunkert en smacht naar passionele nachten, maar blijft op haar honger zitten. Tot ze de jachtopziener van het domein ontmoet, een pezige kerel met charisma bij hopen. We zien het dus al aankomen: de lady valt als een blok voor een boerenkinkel. Ze vrijen dat de stukken ervan af vliegen en uiteindelijk lopen ze samen weg. Keukenmeiden-materiaal, denkt u nu? Verre van!

Dit boek biedt namelijk een heel boeiend inkijkje in de seksuele moraal van zo'n honderd jaar geleden. En dat op wel heel expliciete wijze! De avontuurtjes van de vrouw des huizes zijn namelijk in wezen het probleem niet. In haar vriendenkring is het schering en inslag om met elkaar in bed te duiken, want, zo zeggen de chique luitjes, dat is nu eenmaal de manier waarop mannen en vrouwen het beste met elkaar kunnen converseren. (ja, ja)

Een goed en diepgaand gesprek tussen "ons soort mensen" is dan ook niet ophefmakend, en zelfs Lord Chatterley is er voorstander van. Zolang het maar discreet gebeurt, mag zijn vrouw er wat hem betreft minnaars op nahouden. Sterker nog: het zal haar deugd doen.

Constance Chatterley flirt dus ongehinderd met deze en gene, maar moet vaststellen dat er van een echt gesprek of dialoog geen sprake is. De nachtelijke escapades monden immers steevast uit in drammerige monologen waarbij vooral de man aan "het woord" is. Tussen de lakens lijken haar bedgenoten niet te wachten op enig weerwoord van de dame in kwestie.

Laten we het zo stellen: de passie in Lady Chatterley wordt zo niet gestild. Tot ze dus de jachtopziener van het domein tegenkomt. Hij zet haar in vuur en vlam en tussen hen beiden ontspinnen zich prachtige - eh - gesprekken, waarbij de "conversatie" tot tevredenheid van beide partners wonderlijk harmonieus is. Deze scènes zijn prachtig en teder beschreven, totaal niet plat en heel ontroerend. Ze maken vooral duidelijk dat hier twee mensen elkaar op schitterende wijze aanvullen, verrijken en vervullen.

Maar de omgeving kan er niet aan wennen. Lord Chatterley is geschokt en ook de dorpsbewoners uit de omgeving van de jachtopziener spreken er schande van. Een affaire met iemand van een andere klasse? Dat is duidelijk een brug te ver.

****

Als we het hebben over (on)fatsoenlijke liefdes in de literatuur dan is dit er natuurlijk eentje die er met kop en schouders bovenuit steekt. Het boek was bij verschijnen zodanig ophefmakend dat het jarenlang enkel in een gekuiste versie mocht circuleren. Dat de personages in dit boek geen blad voor de mond nemen was immers ongehoord.

Ik vond dit boek mooi aansluiten bij de twee verhalen die ik eerder las; net als Hedwig heeft ook Connie Chatterley een onstuimige natuur, die door een koele echtgenoot niet kan worden geblust. En net als Brenda uit A hand full of Dust, was het hebben van een minnaar geen probleem in de hogere kringen. Het open einde van dit boek doet me wel fantaseren, want hoe moet het verder met dit prachtige duo?

****

Deze bespreking is het vijfde en laatste deel in een reeks over (on)fatsoenlijke liefdes. Ik ging daarbij van start met twee hartverscheurende verhalen over Vlaamse meisjes die hun grote liefde moesten opgeven:

• Léontientje in De pastoor uit de Bloeiende wijngaard
• Adrienne in De tantes

Daarna volgden:

• Van de koele meren des doods
• A handfull of dust

Andere boeken die wel in de sfeer van dit rijtje "jongedames met onstuimige gevoelens" passen, zijn:

• Madame Bovary
• Langs lijnen van geleidelijkheid

Heeft u nog suggesties? Laat het dan weten in de comments, en dan vullen we dit rijtje samen aan!

*****

De prachtige afbeelding die ik bij dit book koos behoort tot het publiek domein, ik vond het via Rijksstudio: Joie de vivre: Le Bonheur du Jour ou Les Graces à la Mode, Henri Reidel, after George Barbier, 1921