De Theetante

Welkom in de roaring twenties! De charleston klinkt, de dames zijn kortgerokt, en de champagne vloeit rijkelijk. Na al die jaren oorlog is er eindelijk weer ruimte voor lichtheid en plezier, voor ondeugende affaires en sappige roddels. En voor heel veel mooie sierraden en dolle avonturen. Lady Brenda stond ooit in het middelpunt van dit feestgedruis, maar dat is alweer een paar jaar geleden. Ondertussen woont ze met echtgenoot Tony en hun zoontje in Hetton Abbey. Een prachtig landhuis, daar niet van, maar het ligt zo afgelegen. Er gebeurt zo weinig. En eerlijk gezegd: het ruikt er ook een beetje muf. Temidden van krakende trappen en stoffige boekenkasten denkt Brenda nostalgisch terug aan haar wilde jaren in London. Kon ze de tijd maar terugdraaien. Net als haar verveling een hoogtepunt bereikt (het volgende jachtseizoen is op komst, o gààp!) komt ene John Beaver op bezoek. Brenda valt als een blok voor hem. Niet dat hij nu zo'n aantrekkelijke man is, verre van, en eigenlijk is hij

Sommige mensen hebben het écht getroffen in het leven! Ze worden geboren in een warm gezin, wonen in een schitterend huis, hebben een goed stel hersens en een prachtig figuur. Voeg daar nog absoluut minimum aan " bad hairdays " aan toe en u snapt meteen Hedwig een geluksvogeltje is. Zij wordt dan ook op alle feestjes gevraagd, de ene na de andere beschaafde heer dingt naar haar hand en een mooie toekomst ligt binnen handbereik. Hedwig hoeft alleen maar het beproefde recept te volgen om gelukkig te worden. Dan wacht haar een gemakkelijk leven, vol zacht gemijmer, fonkelende juwelen en mooie jurken. Een bestaan waarin kleine pretjes als het drinken van een kop thee of een wandeling in het park de hoogtepunten zijn, afgewisseld met " een mooi boek bij vredigen lampenschijn ". Nu, ik zou er direct voor tekenen, maar voor Hedwig is dit rustige leventje een ware verschrikking. Ze moet er niet aan denken om zo in de pas te lopen, daar is ze veel te pittig voor. Hedwig wil

Mag ik u voorstellen aan de tantes van Cyriel Buysse?  Voor u nu denkt "O, hoe gezellig!" moet ik u ontgoochelen. Deze tantes zijn namelijk van het eerder zure type, nors en kribbig. Telkens als u bij hen op bezoek gaat, moet u eerst even heel diep ademhalen. Bij de thee durft u nauwelijks een koekje te nemen en houdt u verder wijselijk uw mond. Want deze strenge dames hebben werkelijk op iedereen commentaar en weten het altijd beter. Absoluut geen zonnetjes in huis dus, die Victoire, Estelle en Clemence.  Deze korzelige tantes wonen in een statig pand aan de hoofdstraat van het dorp. Ze beschikken over zilveren koffiekannen, eikenhouten kasten, een slaafse dienstbode en heel wat spaarcentjes. Dat kleine fortuintje gaat later wellicht naar hun drie jonge nichtjes, maar die moeten dat natuurlijk wel eerst even verdienen. Als ze goed in de pas lopen en alle wensen van de tantes vervullen, zit die kans erin. Helaas, is één van hen, de vrolijke Adrienne, niet op de goede weg. Zij

In september 1925 ging mijn opa, Leonhard (Leo voor de vrienden) in Venlo naar de boekenwinkel. Hij schafte er De pastoor uit den bloeyenden wijngaert van Felix Timmermans   aan. Met een zwierig handschrift schreef hij zijn naam op het schutblad. Bijna honderd jaar later staat datzelfde exemplaar bij mij op de boekenplank, en vond ik het dus tijd om het eens ter hand te nemen. Dat deed ik met een positief vooroordeel, want zeg nu zelf: een pastoor in een bloeiende wijngaard dat levert toch meteen allerlei vrolijke connotaties op? Zonneschijn, zoemende bijtjes, gezelligheid en veel bezoek. Met als middelpunt zo'n goedmoedige, dikbuikige pastoor die aan een sigaartje lurkt en al eens een oogsken toeknijpt, dat idee. De eerste pagina's stelden op dat vlak allerminst teleur. Pastoor Benedikt is beslist gezapig, hij houdt van zijn tuin, van een goed glas wijn en van zijn nichtje Léontientje. Dat arme wichtje komt logeren, want ze moet tot rust komen. Even afstand nemen van Lier en

  Je moet het maar doen: eeuwenlang rondspoken. Dat is geen sinecure! Simon de Canterville beheerst deze stiel echter tot in de finesses. Na drie honderd jaar kan hij dan ook terugblikken op een succesvolle carrière als huisspook: hij verjoeg drie verloofdes, veroorzaakte minstens twee hartaanvallen en legde één edelman voor altijd het zwijgen op. Het aantal slapeloze nachten waar hij de hand in had is niet te tellen. Het is duidelijk: Simon is een vakman. Maar ook oude rotten kunnen de plank wel eens flink misslaan, en dat merkt Simon met scha en schande. De nieuwe bewoners van het kasteel van Canterville zijn namelijk niet bepaald onder de indruk van hun nachtelijke huisgenoot. De familie Otis komt uit Amerika en staat nogal stevig met beide voeten op de grond. Ze zijn nogal, eh, praktisch ingesteld. Ratelende ketens worden snel even gesmeerd, voor magische bloedvlekken zijn er schoonmaakmiddeltjes en nachtelijke verschijningen worden gewoonweg genegeerd. Spook Simon put zich daarom

Bij griezelverhalen denken we doorgaans aan onheil dat van buitenaf op ons afstormt. Duivels bieden aan om onze ziel te kopen, weerwolven zien in ons een heerlijk mals hapje, en als we niet goed opletten trekken dwaallichtjes ons het moeras in. Het zal je maar gebeuren! In de negentiende-eeuw ontstond er echter ook een nieuw soort spookverhaal: dat van de de kwade genius in onszelf. Gaat u mee naar de duistere wereld van Dr. Jekyll and Mr Hyde? We ontmoeten elkaar in een stemmige bibliotheek bij een glas port en een knetterend haardvuur. We zijn op bezoek bij Meester Utterton, advocaat van beroep en een echte huismus. Zo eentje die houdt van een goed boek, een sterke kop thee en een diepgaand gesprek met een goede vriend. Een man, kortom, naar mijn hart.  Maar op de winteravond dat we hem ontmoeten is hij niet zo rustig als anders. Hij is zelfs behoorlijk in de war. Hij maakt zich namelijk grote zorgen om zijn vriend Dr. Jekyll, die al enkele weken de deur voor hem gesloten houdt. En d