De Theetante

  Heeft u dat ook? Dat dezelfde droom regelmatig terugkomt? De mijne komt ongeveer op het volgende neer. Ik heb haast want moet een trein/tram/bus halen om een heel dringende reden. Maar op de een of andere manier lukt me dat niet. Omdat ik plots geen klok meer kan lezen, omdat mijn benen niet werken, of (en dat is in de meeste gevallen zo) ik geen verbinding met het internet krijg en dus geen route kan uitstippelen. Ik span me in, zwoeg en zweet, maar het vervoersmiddel in kwestie rijdt net voor mijn neus weg. Kortom: de hel voor een controlefreak als ondergetekende! U begrijpt dan ook meteen dat ik wel de allerlaatste persoon ben die warm te maken is voor een reis om de wereld tegen een strakke deadline. Alleen al daarom alle respect voor Phileas Fogg, de Stoïcijns kalme gentleman die dit avontuur wel aandurft. Zonder blikken of blozen vertrekt hij op een avond hals over kop met de trein naar Dover. Het plan is om 80 dagen later weer terug te keren. Maar dan moet hij natuurlijk alle

  Even een testje: als ik "Frankenstein" zeg, welk beeld roept dat bij u op? Volgens mij zit ik er niet zo heel ver naast als het op het volgende neerkomt: U ziet een grote gestalte, met groenige teint en rechthoekige schedel. Deze onfrisse kerel heeft een manische blik, akelig puntige nagels, en duidelijk te veel zwarte oogschaduw gebruikt. Terwijl hij zwalpend en graaiend door het beeld holt, hoort u mensen heel hard gillen. U voelt zelf ook de neiging om weg te hollen. Zoiets? Bij mij komt het in elk geval op het bovenstaande neer. En omdat ik in mijn kleutertijd een soort van Hulk-fobie heb opgedaan, wilde ik het boek over dit gedrocht dus absoluut niet lezen. Not my cup of tea , daar was ik zeker van! Maar dit najaar las ik dr. Jekyll and mr Hyde (waar ik trouwens van genoot) en in de commentaren op dit boek werd erg veel naar het werk van Mary Shelley verwezen. En omdat het type van de ontspoorde wetenschapper me wel interesseerde dacht ik, vooruit, we geven het een ka

Het zal je maar gebeuren! Je bent een ambtenaar op een ingedut kantoor en je vindt plots iets heel bijzonders. Namelijk een oud stukje stof waarop met fijn gouddraad een letter A is geborduurd. Het lapje is verbleekt en gerafeld, maar als je het vastpakt lijkt het in je handen vuur te vatten. Dan wordt een mens nieuwsgierig natuurlijk. En omdat je toch tijd genoeg hebt, zoek je verder en vind je ook nog eens een oud manuscript waarin het hele verhaal uit de doeken wordt gedaan. Dat is boffen! Het overkomt de verteller uit The Scarlet Letter , dé grote succesroman van de Amerikaanse schrijver Nathaniel Hawthorne. En omdat het verhaal hem zo raakt, deelt hij het met ons. We reizen terug in de tijd naar het einde van de zeventiende eeuw. We komen terecht in het havenstadje Salem en voegen ons bij de menigte op de markt. Op het schavot staat een jonge vrouw met een baby in haar armen. Het is Hester Prynne en zij moet in de blakende zon drie uur lang een schandstraf ondergaan. In afwezighei

Stel, het is 1840, je bent een dametje en woont  in een klein Brits dorpje. Er gebeurt ontstellend weinig in je leven en na ettelijke borduurpakketten ben je helemaal klaar met het betere handwerk. Je snakt naar spanning en sensatie en dus kijk je reikhalzend uit naar iets nieuws.  Hoe geweldig is het dan als je een nieuwe buurvrouw krijgt! Een nieuwe huurster van het landhuis aan de rand van het dorp. Dat brengt leven in de brouwerij, hoera! Je begint dus meteen druk te plannen: er moeten uitnodigingen komen voor tea-parties , rijtuigen moeten in orde worden gezet en uiteraard verdient je hoed een nieuw lintje en een verse veer, want zo'n eerste kennismaking kan je nooit meer overdoen, nietwaar? Tijdens de mis op zondag krijg je de nieuwe aanwinst dan eindelijk te zien. Ze is mooi, maar ook een beetje nors. Je spreekt haar aan, complimenteert haar met haar zoontje en nodigt haar uit voor een gezellig onderonsje. Maar de nieuwe buurvrouw houdt de boot af. Het is nog net niet onbele

Welkom in Howards End. Geen groots landhuis met klaterende fonteinen en balzalen, wel een heel geliefde en knusse plek om even uit te blazen van het drukke leven in London. Het huis heeft een prachtige tuin, waar het heerlijk toeven is. Bovendien zijn bossen en schitterende vergezichten nabij. O,  er is zelfs een stationnetje in de buurt. Ideaal dus voor een weekendje weg van het geroddel in de hoofdstad. Even de batterijen opladen is hier zo gepiept. Howards End is de grote trots van Mrs. Wilcox, een dame die al haar energie en passie in de inrichting heeft gestoken. Zij zorgde voor de rustige kleuren van het behang en voor de juiste soort rozen in de tuin. Deze Mrs. Wilcox werd al vaak geprezen voor haar heerlijke landhuis en ze is dan ook een beetje beledigd als Margaret Schlegel niet meteen ingaat op haar uitnodiging de cottage te bezoeken. Margaret heeft niet zoveel behoefte om er even tussenuit te knijpen, want haar agenda zit vol met fijne concerten, inspirerende debatten en gez

Beste lezer, het is tijd voor een klein en fijn reisje. In deze coronatijden is dat heel gemakkelijk: men neme een goed boek, een zachte fauteuil en een kop geurende thee en hopla, weg zijn wij! Onze reisgezel is niemand minder dan Vita Sackville West, de beste vriendin van Virginia Woolf én tuinexperte eerste klas. Zij neemt ons mee op een rondreis langs enkele wonderlijke landhuizen en hun bewoners. Kom, waar wacht u op? Stap in! Het is 1947 en Europa likt haar wonden na de Tweede Wereldoorlog. Voor de adel is het steeds moeilijker om de voormalige glorie in stand te houden nu alles zo snel verandert. Maar er is hoop, want een nieuw instituut, The National Trust , is bereid om heel wat landgoederen over te nemen én in de voormalige glorie te herstellen. Bovendien krijgt de oorspronkelijke familie het recht om er te blijven wonen, voor dat extra vleugje authenticiteit waar buitenlandse toeristen zo dol op zijn. Men zou dus denken: twee vliegen in één klap, maar zo makkelijk was dat a