Tante zette haar tanden in Dracula!

Ja, beste mensen, het is weer zover: Halloween! Een feest dat in de wijk waar ik woon behoorlijk uitbundig wordt gevierd. Waar mijn buurvrouwen zichzelf met graagte omtoveren in akelige toverkollen, bestaat mijn bijdrage vooral uit het inslaan van pakken snoep. Ik stel kleine griezels nu eenmaal niet graag teleur. Maar verder heb ik weinig met dit feest, al inspireerde het mij wel tot de lectuur van Bram Stoker's Dracula. Ik vroeg me namelijk af: heeft dit verhaal de tand des tijds doorstaan? (ja, flauwe woordspeling, ik weet het, maar ik kon het niet laten, sorry)

En, was het de moeite, tante?

Jazeker! Ik ben helemaal fan: wat een geweldig boek. Het bevatte enerzijds alles wat ik ervan verwachtte, zoals: duistere kastelen, grimmige kerkhoven en akelige bloedspatten. Huiveringwekkende scènes te over, bijvoorbeeld die waarin ondoden op akelige wijze een spies door hun hart krijgen geduwd (trouwens, tante, dat gaat niet op on-akelinge wijze: ook weer waar).

Goed, het bevatte dus de gruwel die ik verwachtte, maar ook zoveel meer. Want dit boek bleek een heerlijke collage te zijn van allerhande fictieve bronnen die het verhaal van Dracula vertellen. Dagboekfragmenten, brieven, krantenknipsels en interviews dragen steentjes bij en laten je als lezer lekker puzzelen. En zo werd de zoektocht naar deze engerd ook een beetje mijn zoektocht, een race tegen de klok die me - op een goede manier - lang heeft wakker gehouden: ik kon het boek niet wegleggen!

Ik vond het echt een heerlijk buitenissig, exuberant en overdadig boek, met indrukwekkende sleutelscènes vol sfeer en ongelofelijk beeldend beschreven. Stoker heeft me avonden meegesleept en het was heerlijk!

Dus, op naar Roemenië?

Daar moest ik wel aan denken ja, want toen ik enkele jaren terug Boekarest bezocht, slopen er op de luchthaven heel wat Draculafans rond. Dat waren dan vooral bleke Britse tieners, met veel zwarte oogschaduw en zeer lieve moeders die hen dit uitstapje wel gunden. Zij trokken samen naar Transsylvanië om daar het kasteel te bezoeken, dat als ik de website moet geloven "er nog net zo uitziet als in Dracula's tijd". Je kunt er zelfs, als je wat geld over hebt, een nachtje logeren in de doodskist van de kasteelheer, maar zover zouden die Britse moeders niet gaan, dat zag je zo.

Hoe meer ik erbij nadacht, hoe vreemder ik het vond, dat je zover reist om een fictief decor te zien, een constructie van iets dat nooit is waargeweest. Maar, bedacht ik mezelf toen ook, in hoeverre geldt dat eigenlijk ook niet voor de "echte" historische monumenten? De kastelen aan de Loire die ik deze zomer bezocht waren ook leeg, en zijn nadien door historici met veel verbeelding aangekleed om bij ons historische sensaties op te wekken, toch? Misschien is dat eigenlijk hetzelfde?

Hoe dan ook, Dracula lezen was een goed idee. En ik steek nu snel even een tandje bij, want daar gaat de bel, en een nieuwe lichting spookjes staat voor de deur. Tot volgende week!