De panache van Lupin, of toch niet?



Mijn kinderen geloofden zichzelf bijna niet. Want, een Franse serie bekijken, dat valt doorgaans ver buiten de comfortzone. Maar Lupin op Netflix bracht het voor elkaar. Ondanks alle lof van de jeugd heb ik de serie zelf nog niet bekeken, maar het maakte me wel nieuwsgierig naar de boeken waar men zich losjes op baseerde.

Ik kende Lupin namelijk al een beetje uit de colleges kunstgeschiedenis. Daar bespraken we immers in detail de geschiedenis van Het Lam Gods van de gebroeders Van Eyck. De Dief, Arsène Goedertier, was een grote fan van zijn naamgenoot Arsène Lupin, de meesterdief die de ideale misdaad kon plegen. Zijn aanpak zou een inspiratiebron zijn voor de nog steeds onopgeloste diefstal op het paneel van de rechtvaardige rechters. Goedertier gebruikte zelfs zinnen uit de boeken van Lupin in zijn afpersingsbrieven. 

Zo'n inspirerend heerschap, daar wil een eens meer van weten (dit mens althans) en omdat er onlangs een Nederlandse vertaling van Lupin verscheen, 318#1, dook ik daar op een zonnige woensdagmiddag met veel voorpret in. Vooral het woord "panache" op de achterflap deed me al grinniken, wat dat kon alleen maar veel leespret betekenen. Ik zag het al voor me: een dief in jacquet, die dames om zijn vinger draait en schalks knipoogt naar de lezer: heerlijk!

****

Maar goed, hoe was het?

Ik heb het boek uitgelezen, al was dat met moeite. Want op de één of andere manier vond ik dit echt geen fijne leeservaring. Misschien ben ik verwend door de vlotte pen van Agatha Christie, en ben ik te verzot op Sherlock Holmes, maar ik vond dit boek echt wat rommelig. Vooral in de eerste helft  springt het verhaal van de hak op de tak, en lopen er zoveel personages rond dat mijn hoofd ervan duizelde. Heel wat van deze types worden echter vermoord, en dat helpt, want ik kon het tweede deel beter volgen. Het werd zelfs eventjes spannend, maar toch ook weer niet zo dat ik op het puntje van mijn stoel zat. Sommige wendingen in het verhaal waren zelfs erg ongeloofwaardig. En toen ik aan het einde ontdekte dat er nog een 318#2 bestaat, en ik dus het antwoord op de vraag: "waarom werd de eerste moord gepleegd?", niet kreeg, raakte ik helemaal moedeloos.

Ik ben dus eerlijk gezegd niet erg geneigd om dat tweede deel nog te lezen. En van panache heb ik niet veel gemerkt. Maar, beste lezer, misschien ben ik gewoon met het verkeerde boek begonnen? Wellicht zijn er andere delen waarin de meesterdief wel elegant rooft en sympathiek steelt? Ik hoop het. En ik hoop dat u me dan eventjes op weg zet. Want nu loop ik een beetje verloren.

****

Het fijne plaatje komt opnieuw uit het Rijksmuseum: Bandontwerp voor: Boekennieuws: uitgever L.J. Veen, c. 1930, onbekend, ca. 1930



Reacties

  1. Heel herkenbaar! Ik ken de serie niet (geen Netflix), maar ik heb een tijdje geleden wel een van de boeken gelezen, en ik vond het niet om door te komen. Rommelig, ongeloofwaardig en eigenlijk gewoon niet leuk. Ik heb het bij een deel gehouden. Misschien dat de serie met Omar Sy een beter idee is, maar de boeken hoefden voor mij niet.

    Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hoi Bettina, ik ben blij dat je het zegt! Lang leve Agatha Christie!

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts