De korte verhalen leesclub: een einde en een nieuwe start

De voorbije jaren was ik weinig te bespeuren op deze blog, ik weet het. Natuurlijk las ik nog steeds stapels boeken, ik vertelde verhalen en holde vrolijk van hot naar her. Maar ik was vooral ook mantelzorger voor mijn mama'tje. Helaas is daar drie weken geleden een einde aan gekomen. Maar elk einde betekent ook weer een nieuw begin. En voor mij betekent dat ook: tijd om de blogdraad weer op te nemen.

De eerste leestip die ik nu wil delen is het boek dat we samen de laatste maanden hebben gelezen. Want: wij hadden een korte verhalen leesclub, met twee leden: wijzelf! Elke week kozen we een verhaal uit deze mooie bundel en dat bespraken wij dan. Heel fijn om samen nieuwe auteurs te ontdekken, van taal te proeven en ook te merken hoe anders wij beiden lazen!

Als ik haar op woensdag kwam bezoeken, dan zat ze altijd al op me te wachten met dit boek op schoot (ze begreep ook nooit dat ik het verhaal dinsdag nog niet gelezen had, want eigenlijk wilde ze dinsdagavond het gesprek al beginnen aan de telefoon) Ik mocht nog net mijn jas uitdoen en dan vlogen we erin: we deelden de favoriete zin, we analyseerden de voornaamste thema's en we beoordeelden de stijl! Pas daarna volgende thee en gesprekken over ditjes en datjes: de verhalen gingen duidelijk voor.

Het eerste verhaal uit deze bundel was meteen mijn favoriet:  "Twee woorden" van Isabel Allende. Een pracht van een vertelling over hoe belangrijk woorden kunnen zijn. Ik was helemaal meegesleept door de sfeer van circus en vertellerij. Mijn moeder las anders: zij vond het juist heel prachtig hoe de liefde in dit verhaal ontstond, en dat daar uiteindelijk weinig woorden voor nodig waren.

Ook "Benjamins balans", van Arthur Japin, speelt zich af in de circus-achtige setting. Naar aanleiding hiervan hadden we een mooi gesprek over keuzes maken en loslaten. Dieper dan waar we anders toe gekomen waren.

Na elk verhaal volgt er ook een gedicht. Dat las ik dan meestal nog eens voor, daar kon ze echt van genieten. Dit gedicht van Ida Gerhardt vonden we beiden heel treffend en troostend:

Dit wordt ons niet ontnomen: lezen

en ademloos het blad omslaan

Ver van de dagelijksheid vandaan

Die lezen mogen eenzaam wezen

Ze waren het van kinds af aan

Hen wenkt een wereld waar de groten

de tijdlozen, voortbestaan

Tot wie wij kleinen mogen gaan

de enigen die ons nooit verstoten

Ik ben dankbaar voor die laatste maanden en voor de rol die dit boek daarin heeft kunnen spelen. Nu lees ik alleen verder, maar ik zal nooit vergeten dat ik het leesplezier van huis uit heb meegekregen. Dat is een geschenk dat je kan blijven uitpakken!

P.s. Bijzondere dank aan Els die ons twee exemplaren van dit boek schonk en nog wat praktische tips voor het samenlezen gaf. Zo'n korte verhalen leesclub: ik kan het iedereen aanbevelen!