Spookverhalen 5: The Canterville ghost (O. Wilde)

 

Je moet het maar doen: eeuwenlang rondspoken. Dat is geen sinecure! Simon de Canterville beheerst deze stiel echter tot in de finesses. Na drie honderd jaar kan hij dan ook terugblikken op een succesvolle carrière als huisspook: hij verjoeg drie verloofdes, veroorzaakte minstens twee hartaanvallen en legde één edelman voor altijd het zwijgen op. Het aantal slapeloze nachten waar hij de hand in had is niet te tellen. Het is duidelijk: Simon is een vakman.

Maar ook oude rotten kunnen de plank wel eens flink misslaan, en dat merkt Simon met scha en schande. De nieuwe bewoners van het kasteel van Canterville zijn namelijk niet bepaald onder de indruk van hun nachtelijke huisgenoot. De familie Otis komt uit Amerika en staat nogal stevig met beide voeten op de grond. Ze zijn nogal, eh, praktisch ingesteld. Ratelende ketens worden snel even gesmeerd, voor magische bloedvlekken zijn er schoonmaakmiddeltjes en nachtelijke verschijningen worden gewoonweg genegeerd.

Spook Simon put zich daarom uit om hen te boeien. Hij verzint de meest buitenissige performances en verkleedpartijen in de hoop toch enige huiver te ontlokken. Maar als ook de gewoonlijke succesnummers niet blijken te werken, raakt hij min of meer in een depressie. En ja, dan verlangt zelfs een spook naar de dood.

****

Het moge duidelijk zijn: dit boek was echt dolle pret! Wat heb ik genoten van de fijne humor en de grote cultuurverschillen tussen de Britten en de Amerikanen. Want ja, daar knelt volgens Oscar Wilde toch echt het schoentje! Hij verzucht ergens dat de nieuwe huisgenoten en de vorige bewoners "veel gemeen hebben, behalve de taal", en dat ze Simons optredens niet waarderen omdat ze "uit een land zonder geschiedenis komen". Dit verhaal zit vol pure slapstick, deugnieterij en fijne woordgrapjes en is alleen al daarom ontzettend de moeite waard!

En dat zal dan ook wel de reden zijn waarom dit werk steeds weer opnieuw verfilmd wordt. Vorig jaar is er nog een animatiefilm van gemaakt met de stemmen van Stephen Fry, Hugh Laurie en Miranda Hart. (Wie me een link kan bezorgen, blijf ik eeuwig dankbaar, want ik kan het niet vinden)

Tot slot van deze reeks: nog meer spookverhalen

De voorbije weken maakte ik een minireeksje over spookverhalen. Ik begon bij oude volksvertellingen, dook vervolgens onder in Sleepy Hollow, belandde in een Brits landhuis en herontdekte dr. Jekyll and mr Hyde. 

Maar ook eerder las ik al prachtige spookverhalen, die zeker ook in deze minireeks hadden kunnen passen (al zijn ze soms net iets later geschreven dan 1930). Ik verwijs dus graag door naar mijn besprekingen van:

• M.J. James: Spookverhalen van de bovenste plank, waarbij niet zelden een oud manuscript geesten uit een lang verleden tot leven wekt. Ideaal voor een duistere, regenachtige avond. Zet een kop thee, neem deze verhalen erbij, en huiver!
• Hoe kan het ook anders: Dickens met zijn Christmas Carol, behoeft verder geen uitleg, lijkt me (en als dat wel zo is: verplicht leesvoer bij de kerstboom!)
• Toch ook een soort spookverhaal: The picture of Dorian Grey van Oscar Wilde
• George Saunders, Lincoln in the Bardo: een recent boek, maar wel over de negentiende eeuw. Fascinerend welk leven  de geesten op het kerkhof hebben in afwachting van hun definitieve vertrek. Ik moet er nog altijd aan denken als ik een kerkhof bezoek, een heel bijzondere leeservaring!
• Kate Mosse: De bruidskist: een bewerking van volksverhalen, het titelverhaal is een prachtig en ontroerend spookverhaal dat u zeker eens moet lezen!

En er zitten ook heel wat spoken in Wuthering Heigths, een boek dat ik ooit nog moet bespreken (al had ik er wel wat moeite mee, moet ik zeggen, iets te veel dramatiek naar mijn smaak...)

En als u nog tips heeft: ik hoor het graag!

*****

Afbeelding: Bibliotheek, Anoniem 1813 (Publiek domein via Rijksstudio)