De leesclub, Virginia en een vraag

Het is zomer in de stad. De dag loopt ten einde en de jasmijn geurt naar honing. Bloemrijke terrassen met flakkerende kaarsjes zitten overvol. Hun “bewoners” nippen - de ogen dichtknijpend - van een fris glas witte wijn. Ze knabbelen op pittige olijven of verliezen zich roomzoet ijs. Er klinkt gemoedelijk gekeuvel terwijl op de achtergrond de beiaard zacht maar beslist de toon zet. Plots weerklinkt er opgewekt rumoer. Met stevige pas komen ze dichterbij: jongens, strak in het pak en meisjes met zwierige rokken en hoge hakken. Haast euforisch zijn ze op weg naar een afstudeerfeest, een veelbelovende toekomst tegemoet. Champagneflessen in de hand, ouders glimmend van trots in hun kielzog. En tante fietst er langs en mijmert over haar eigen studententijd, nu alweer veel te lang geleden. Het ontlokt haar binnenpretjes,maar terug naar die tijd wil ze nu ook weer niet. Ze denkt: “Vandaag! Leuven!, Dit moment in juni!”

Want ja, tante heeft net Mrs. Dalloway gelezen en is op weg naar de leesclub. Persoonlijk vond ze het een boeiend, stemmig en ietwat weerbarstig boek. Maar toch vooral knap, hoe Virginia Woolf ons meeneemt op een Londense wandeling en haast ongemerkt van het ene op het andere personage overspringt. De ietwat melancholische sfeer beviel tante wel, maar hoe denken de anderen daarover?

Met gemengde gevoelens zo blijkt. Niet iedereen was namelijk te vinden voor de stream of consciousness, die het boek de allure van een Dogmafilm geeft: los uit de hand, geen structuur, van de hak op de tak. Er waren er ook die eerlijk opbiechtten dat ze Clarissa Dalloway maar een saai mens vonden, een beetje een vervelend snobje, al te zeer op uiterlijk gericht. Sommigen misten diepgang, terwijl anderen dan weer vonden dat het al te filosoferig was. Het ging ook wel een beetje traag af en toe, en echt hedendaags? Nee, dat was het niet. Zuchtend hebben sommigen het boek dan ook terzijde geschoven. Terwijl anderen zich voornamen dat ze het boek nog wel eens zouden lezen om zo dieper in de tekst te kunnen doordringen. Erwin Mortier leest het elk jaar, waarom wij dan niet, was het idee. Misschien moeten we dan wel eerst nog eens naar The Hours kijken.

Geen eensgezindheid dus. Maar we waren wel unaniem gelukkig met de aardbeitjes en de schuimwijn. En met de zomerse avond op een terras: tot elf uur buiten zitten zonder vestje of regenjas: daar tekenen we voor!

En dankzij al jullie tips liep de keuze van het volgende boek ook bijzonder vlot. De gastvrouw presenteerde een shortlist en daaruit kozen we, na enig gepalaver, voor Leon de Winter en VSV. En dat zonder veto’s of jokers in te zetten!

Maar ondanks een geslaagde avond hebben we toch een vraag. Want hoe kunnen we net iets dieper tot een boek doordringen, zonder dat we al te schools aan de slag gaan met analyseschema’s? Nu babbelen we er gewoon op los, en dat is best gezellig, maar zijn er manieren om nog net iets meer uit de groep te halen? Vragenlijsten? Werkvormen? Kortom dé vraag van deze zomer is: hoe pakken andere leesclubs dat aan?