Boos!

Af en toe ontsteekt tante in woede. Niet zomaar natuurlijk, maar omdat ze net gestruikeld is over een paar schoenen, of over loslopend Lego. Dan balt ze haar vuisten, stampt met de voeten en zou het vol gaarne op een brullen zetten. Maar tante is netjes opgevoed, dus houdt ze zich in. En zoekt naar een manier om de betrokkene vriendelijk doch beslist aan te sporen de voorwerpen in kwestie te verwijderen.

Instinctief ziedend, zou tante deze eis graag als volgt formuleren: “ WAAROM laat JIJ ook ALTIJD je troep rondslingeren, Lummel!”.

Driewerf helaas! Ondertussen hebben iets te veel mei ‘68gers tantes levenspad gekruist. En dus leerde ze dat “waarom –vragen confronterend zijn”, “je steeds vanuit jezelf moet vertrekken” en “niet mag veralgemenen”. Deze pastelkleurige wijsheid in acht nemend, haalt tante diep adem, telt inwendig tot 10 en zegt: “Lieverd, IK vind het vervelend dat jij NU NET je spulletjes hier hebt laten liggen. Wil je ze alsjeblief eerst eventjes opruimen?”

Ja, zo kan het dus ook. Maar qua opluchtingsvermogen scoort dit niet bijster hoog bij theetante….

Deze jarenlange gekanaliseerde (en dus verdrongen) agressie, vormt vast de verklaring waarom tante deze middag vol tevredenheid zat te grijnzen bij een echte, knetterende ruzie. Zo eentje waarbij de vonken ervan af vliegen én zelfs de meest elementaire beleefdheid overboord wordt gegooid. Waarbij mensen finaal door het lint gaan, en ongegeneerd (over)koken van woede. En dat alles in een weergaloze stijl en een verbluffende eloquentie. Het was slechts een klein boekje dat haar zo deed smullen:

De aanleiding tot dit verbale vuurwerk is enigszins cliché: verstoten echtgenote veegt vloer aan met piepjonge minnares, die vervolgens alle registers opzet. Zo iets. Maar de dames in kwestie zijn écht goed: geslepen, sluw, slim en bijzonder welbespraakt. De ene ronkende zin volgt op de andere en elk verwijt wordt subtiel en sarcastisch bestreken met een dikke laag vitriool! Geméééééén!

Jahaa, de dames zij aan elkaar gewaagd. Het is een huiveringwekkend en spannend steekspel, waarbij je net als bij een tenniswedstrijd ademloos van de één na de ander blikt. Net als je denkt dat één van de dames het pleit gewonnen heeft, haalt de ander weer snoeihard uit met een verwijt waar ondergetekende minstens een jaar van zou moeten bekomen. Maar die tijd is er niet wat PATS! daar volgt de volgende verbale dreun. U snapt het al: een cat-fight zonder weerga, en van hoge literaire klasse! Zelden zo gegrinnikt om zoveel kwaadaardigheid!

En aangezien het een dun boekje is, moet tante het misschien achter de hand houden. Voor als ze weer eens haar benen breekt over Barbies of kleurpotloden. Néé, niet om uit te citeren. Wel om achteraf samen met de hoofdpersonages haar woede literair te koelen!

Hè, hè dat lucht vast enorm op!