Uitstelgedrag

Het eminente ensemble “Belgian Associality” scheerde in 1994 hoge toppen met het onvergetelijke “Ik doen et morrege”. Zoals de titel u al doet vermoeden, worstelden de betrokken heren met symptomatisch uitstelgedrag, dat zij op licht aggressieve wijze kracht bij wilden zetten. En theetante vermoedt dan ook sterk dat de “morrege” waarvan sprake, nooit echt aanbrak. En dat terwijl de bovenstaande Flow-kalender nog zo’n goede raad geeft!

Nu is uitstelgedrag de theetante niet vreemd. Ook zij verschuift een aantal “moetjes” liever naar “morrege”. Het betreft dan doorgaans de minder aangename zijden des levens, zoals het maken van een tandartsafspraak, het invullen van een belastingbrief of het plegen van een telefoontje naar iemand de geheid trammelant zal maken. De koe bij de horens vatten is dan niet bepaald aanlokkelijk.

Fijne dingen uitstellen daarentegen is evenmin een sinecure. Voorzie tante van een doosje pralines of een bakje borrelnootjes en binnen de kortste keren zijn deze delicatessen opgepeuzeld. (en dat ook zonder enige gène). Nieuwe kledingstukken moeten ook onmiddellijk gedragen worden. Ja, fijne, lekker en mooie dingen willen we zonder dralen! Nu! Direct!

Derhalve was het gedrag van tante deze week enigszins bizar te noemen. Want, wat was het geval? Tante las een boek (akkoord, dat komt vaker voor), maar ze wilde het niet uitlezen, “want het was té mooi”. Te ontroerend, te prachtig. En dus stelde ze het einde uit. Tot een moment waarop ze er eens goed voor kon gaan zitten. Het is dus niet zomaar een leestip, maar een warme aanrader, die Datumloze Dagen van Jeroen Brouwers.

Hoofdpersoon in dit boek is een heer op leeftijd die tijdens boswandelingen terugblikt op zijn leven. En dit niet met trots, maar met een wrang gevoel van schaamte. Want hij heeft de bloemetjes stevig buitengezet. Van het leven gesnoept. Van de vrouwen genoten. En in die wervelende dagen de gedachten aan zijn zoon continue uitgesteld. En zo kwam het dus dat hij zijn zoon maar een paar keer echt in de ogen heeft gekeken. Ongeveer één keer per decennium. En op die “datumloze dagen” was het steeds weer wennen aan elkaar, steeds weer zoeken en aftasten. En de broze lijn die tijdens die ontmoetingen werd gesponnen, brak telkens weer even snel af.

“Ik heb mijn zoon nooit gekend”, stelt de hoofdpersoon verbitterd vast. In het volle bewustzijn dat hij zelf nooit een hand aan zijn zoon heeft gereikt. Totdat het lot beide mannen samenbrengt in een ontroerende, hartverscheurende finale. Zo eentje die je ademloos uitleest en die nog dagenlang door je hoofd speelt. Verklappen waar het over gaat, zou echt zonde zijn, dus we houden het eventjes vaag. Maar neemt van mij aan dat het de moeite is.

Lezen dus, dit boek, zou ik zeggen, zonder uitstel! En niet “morrege”.