Tegengewicht

Die grootmoeders toch! Die hadden nogal eens gezegden. “Verandering van spijs doet eten” bijvoorbeeld. Terecht. De mens is dan wel een gewoontedier, maar een beetje afwisseling op zijn tijd geeft nieuwe energie en inspiratie (driewerf hoera!)

Ying en Yanggewijs zoekt tante dus ook naar variatie. Zij is er immers van overtuigd dat het oppassen geblazen is als de weegschaal naar één kant dreigt over te hellen. Dan dient dringend te worden gezorgd voor tegengewicht. Zo blijft een mens in balans (stilte)

Zo komt het dus dat tante na dagen vol fleurige rokjes en kleurige sjaaltjes ineens resoluut kan kiezen voor een eenvoudig zwart jurkje. Of dat ze na ettelijke weken vrolijk te hebben meegehumd met Ella Fitzgerald ineens denkt: “Kom, tijd voor een sonate!”. Ook kiest ze regelmatig voor een afwijkende route naar het werk of probeert te vlijtig eens andere dan de gebruikelijke krantenpagina’s te lezen. Ja, ja, steeds op zoek naar nieuwe horizonten, die tante! (Maar je kunt het natuurlijk ook gewoon wispulturigheid noemen, ssssttttt)

In elk geval, na dagen, weken, maanden vol letters, zinnen en teksten dacht tante: “Nu gooien we het eens over de visuele boeg! We laten ons eens meeslepen door beeldtaal, door kleur en lijnvoering in plaats van door typografie!”. Dook ze het museum in? Had gekund! Maar in plaats daarvan gaf ze tegengewicht via het lezen van deze graphic novel:

In haar prille jeugdjaren (en tijdens zware stressmomenten) had tante zich al eens verdiept in de wondere wereld van Kiekeboe of Sus en Wis. Maar mensen, dit is niet te vergelijken. Geen tekstballonnetje te bespeuren bijvoorbeeld, elk personage spreekt in zijn of haar eigen kleur. Maar meer dan tekst is het vooral een visueel feest. Knap hoe Brecht Evens er in slaagt om met één pennentrek een personage echt neer te zetten. Een groot observator en mensenkenner!

Maar ook het verhaal is de moeite waard. Tragikomisch. De hoofdrol is voor ene Pieterjan. Laten we er geen doekjes om winden: een min of meer mislukte kunstenaar in de grootstad. Maar dan wordt hij uitgenodigd door een zeer goed menende cultuurbeleidsmens in een klein dorp. De amateurkunstenaars aldaar dragen “de artiest” op handen en Pieterjan gaat er zowaar van naast zijn schoenen lopen. Hij krijgt het hoog in zijn bol, maar dan gaat het helemaal mis…

Tot slot ook nog even meegeven dat ik heb genoten van de vele knipoogjes naar de Vlaamse kunst. Als mediëvist was ik alvast verrast sporen van onze Vlaamse primitieven terug te vinden. Maar ook liefhebbers van de fifties komen zeker aan hun trekken. Voor wie alvast een voorproefje wil van smans tekentalent, hier is zijn blog.