Spaar de Spotvogel – Harper Lee
Er zijn zo van die echte klassiekers die een mens blijkbaar
gelezen moet hebben, en die mij om één of andere redenen volledig ontgaan. Noem
het blinde vlekken, gaten in mijn cultuur of gewoon totaal wereldvreemd, maar to kill a mockingbird stond niet op mijn radar. Er was enige massahysterie bij het verschijnen van de opvolger voor
nodig om mij wakker te schudden: dit moest op mijn leeslijstje.
En inderdaad, Spaar de
spotvogel is een boek dat me bijzonder heeft aangegrepen en dat ik niet
snel zal vergeten. Maar het etiket “meesterwerk” was wel nodig, want anders had
ik het waarschijnlijk na een pagina of honderd opzij geschoven. Want in het
eerste deel van dit boek gebeurt er niet zo gek veel. Drie kinderen spelen
buiten, plagen een kluizenaar en vallen uit bomen. Ze lezen voor aan een
lastige ouwe tante en vervelen zich te pletter op school. Geweldige schets van
het leven in een klein Amerikaans stadje anno 1935, maar niet meteen
Pullizer-materiaal. Dacht ik.
Maar dan blijkt dat deze lome, kabbelende aanloop
noodzakelijk was om het boek nadien in een ware stroomversnelling te laten
belanden. Atticus, de vader van twee van de hoofdrolspelers, gaat een zwarte
verdedigen die verdacht wordt van moord. Van meet af aan is duidelijk dat de
man onschuldig is. Maar eveneens staat vooraf al vast dat de blanke goegemeente
hem zal veroordelen.
Het is dus een kroniek van een aangekondigde dood, vechten
tegen de bierkaai. “Eén zaak die je één keer in je leven krijgt en die je
omwille van je principes moet strijden tot de laatste snik”, zegt Atticus
daarover. Omdat het niet anders kan. Omdat het onethisch zou zijn om het niet
te doen. Ook al weet je dat de hele gemeenschap je voortaan met de nek zal aankijken.
En dat gebeurt natuurlijk. De kinderen vertellen het verhaal
vanuit hun standpunt en tonen een ijzersterke vader, die blijft vechten voor
het recht en niet buigt voor bedreigingen. Hij is een moreel hoogstaand mens,
die het goede wil doen, onafhankelijk van de mening van de meerderheid. Slechts
een minderheid aan buren waardeert hem daarom.
De kinderen blijven niet buiten schot in dit verhaal. Zij
volgen de rechtszaak (die trouwens uiterst spannend is) en zijn ziek van het
resultaat. Daar zit dan ook volgens Atticus de hoop: dat een nieuwe generatie
wel over de grenzen van een ras heen kan kijken en eerlijk zou kunnen oordelen.
Een prachtboek, over een schitterende vader, die zijn
kinderen wil opvoeden tot rechtschapen mensen die hun plicht voor de
samenleving willen doen. Die niet kiezen voor eigenbelang en die hun
vooroordelen aan de kant schuiven. Een wijze les, die ze niet alleen leren uit
de rechtszaak, maar ook uit de gevolgen van hun kattenkwaad uit het eerste
deel.
En zo blijkt die lome aanloop uiteindelijk
de kern van het verhaal: vooroordelen en racisme uiten zich niet alleen tijdens
grote showprocessen, maar zitten diep verweven in de kleine dagelijkse dingen.
Daar onbevangen naar kijken en mensen kansen geven is misschien nog een veel
groetere uitdaging.
Terecht bejubeld dus, die Harper Lee!
Leesclubvragen:
·
Welk kattenkwaad heb jij vroeger uitgehaald?
·
De volksjury een goed zaak, of niet (en waarom)?
·
Welke waarden wil jij meegeven aan een volgende
generatie?
·
Welke vooroordelen heb jij al eens opzij moeten
zetten?
·
Hoeveel vrijheid kan je kinderen geven vandaag
de dag?
Mooie bespreking, dank je. Ik had het boek ook nog niet gelezen, maar ik heb het onlangs gekregen van een vriendin en het staat dus op mijn lijstje om binnenkort gelezen te worden en het is mooi al een beetje voorbereid te worden.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,
Dag Bettina, ja, het is echt wel beklijvend, al moest ik er dus wel eventjes inkomen!
VerwijderenIk heb hier als middelbare scholier ontzettend van genoten, het vervolgens uitgeleend, het daarna nooit meer teruggekregen en me naar aanleiding daarvan voorgenomen nooit meer een dierbaar boek uit te lenen. Fijn dat jij er net zo van hebt genoten!
BeantwoordenVerwijderenJa, boeken uitlenen, het is altijd een risico. Toch blijf ik het wel doen omdat ik boeken een soort van sociaal object vindt en ook zelf heel blij wordt als ik mensen enthousiast kan maken over een boek (vandaar ook deze blog natuurlijk) maar helaas ben ik zo ook al boeken kwijtgeraakt. Netjes noteren aan wie ik iets uitleen is blijkbaar niet mijn sterkste kant. Misschien toch eens een exelletje beginnen
VerwijderenHet is prachtig. En nu de film zien met Gregory Peck!
BeantwoordenVerwijderenJa, is die film de moeite waard? Dan ga ik hem eens opsnorren!
VerwijderenHeb het ook dit jaar voor het eerst gelezen en ervan genoten. En inderdaad wat een bijzondere vader! De film staat nu ook hoog op mijn 'to watch'-lijstje
BeantwoordenVerwijderen