Onuitgelezen materiaal

Mijn zoektocht naar tijdloze klassiekers gaat niet over rozen. Integendeel, mijn queeste kent een bochtig parcours. Want, waarde lezer, het is niet al goud dat er blinkt en het boekenbloggers bestaan heeft ook schaduwzijden. Daarom hierbij drie beroemde pennenvruchten die ik zuchtend ter zijde schoof. Ga er eens door en breng mij, waar nodig, op andere gedachten. Ik hoor graag van u!

Het wassende water - H. De Man

Toen ik nog geen thee lustte, lang, lang geleden dus, in de jaren '80, was het "wassende water" behoorlijk hip. Er was namelijk een serie van op TV, waar ik als klein wicht niet naar mocht kijken. Geen betere hefboom om ergens heel erg in geïnteresseerd te raken dan een verbod, en dus bleef deze titel in mijn achterhoofd rondzweven. Uiteraard bevond dit veronderstelde meesterwerk zich in vaders bibliotheek, dus vol verwachting dook ik erin.

Aanvankelijk was het nog best grappig: dat ouderwetse Nederlands! Die verschrikkelijk bazige moeder! De koppigheid van de hoofdpersoon! Maar het verhaal kwam voor mij helemaal niet op gang. Ik kon me maar niet verbinden met de personages en raakte dus totaal niet meegesleept. Toen ik mezelf na 30 pagina's de cruciale vraag stelde: "wil je weten hoe het afloopt?" was het antwoord: "neen" en dus, hopla terug op de plank ermee.

Decline and fall - Evelyn Waugh

Eerder dit jaar had ik reuze pret met "a handfull of dust" en dus leek het me een prima plan om mij te storten op een echte humoristische Waugh. De achterflap stond vol superlatieven, dus ik leek goed te zitten. Achteraf weet ik: achterflappen zijn onbetrouwbare dingen, want ik vond het echt niet zo grappig.

Nu is dat ook wel een kwestie van smaak, want ik kan me ergens ver weg wel voorstellen dat men, in een andere tijd en met een dikke sigaar, behoorlijk kon grinniken om de werkelijk verschrikkelijke uitspattingen van de adel. Maar ik beleef geen plezier aan het doodknuppelen van een vos met champagneflessen, of het vernederen van een goedmenende student door hem in z'n blootje naar huis te sturen. Dat soort humor is niet my cup of tea, dacht ik, en dus ging ik snel een kop thee zetten die me beter zou smaken. 

Wuthering hights - Emily Bronte

Wellicht gooi ik hiermee mijn reputatie te grabbel, maar ook woeste hoogtes heb ik onuitgelezen weer op de plank gezet. Verzachtende omstandigheid: ik had het wel bijna uit, nog een pagina of vijftig te gaan. U kan dus niet beweren dat ik het geen kans heb gegeven.

Waarom ik toch niet tot het bittere eind ben doorgegaan? Wel, dat kwam omdat de rest van het verhaal voor mij al hele taaie kost bleek. Ik heb het niet zo voor van die temperamentvolle types die van het ene moment op het andere in woede ontvlammen of zich luid kermend ter aarde werpen. Ik weet niet wat het is, maar ik vond het er allemaal zo over. Zo dramatisch, zo overdreven, dat het bijna grappig werd. Op den duur kon ik het echt niet meer verdragen, en dus heb ik, met veel zelfverwijt, het boek opzij gelegd. Wel heb ik bij wijze van eerbetoon nog even Kate Bush opgezet en het bijbehorende lied nog enkele dagen gezongen. Dat was uiteindelijk het minste wat ik nog kon doen voor die arme Emily.

***

Voila, het spijt me dat ik met het bovenstaande drie literaire goden van hun voetstuk heb gekegeld. Ik weet echter: over smaken valt niet te twisten. En wellicht las ik deze boeken ook op een verkeerd moment. Hoe het ook zij, het stempel "theetante-waardig" krijgen ze niet. Maar ik denk niet dat men daarvan wakker liggen zal!

Afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: Leraar van Krähwinkel liggend op een sofa met boeken, Johann Nussbiegel (mogelijk), 1803 - 1829