Lezen: de man van je leven


Is de liefde exclusief? Of kan een mens van meerdere personen evenveel houden? Bij de komst van ons tweede kind had ik er mijn twijfels over. Zou ik even verslingerd zijn aan nieuwe kind, terwijl de eersteling al zoveel plaats innam? Natuurlijk, er is liefde genoeg! Wat de Liefde met een hoofdletter betreft, ga ik het verder niet uitproberen. Maar in zijn nieuwste boek wil Japin ons laten geloven dat het mogelijk is om niet te kunnen kiezen. En dus twee mensen even graag te zien.

Dit verhaal begint bij Tilly, pas 40 en terminaal ziek. Haar doodsvonnis is getekend. En hoe moeilijk dat ook te slikken was, ze gaat niet bij de pakken neerzitten. Want ze maakt zich zorgen om haar warrige echtgenoot Marcus. Zal hij het wel redden zonder haar?

Uit pure onbaatzuchtigheid, of zo lijkt het toch, smeedt Tilly een plan: ze gaat op zoek naar haar ideale opvolgster. Een nieuwe vrouw in wiens armen ze Marcus met een gerust hart kan achterlaten. Ontroerend nobel, vindt u niet? En zo nodigt ze Iris, de vrouw met het ideale profiel, uit in hun buitenhuis aan zee.

Maar Iris en Marcus kennen elkaar al. Bijzonder goed zelfs, want ze hebben nog maar net hun affaire beëindigd. Om Tilly te sparen willen ze dat niet laten merken. En zo wringen ze zich in allerlei, welhaast vrolijke bochten. Anderen hebben de parallel met het theater van de lach al getrokken, maar het klopt: het eerste deel van dit boek lijkt verdacht veel op een deurenkomedie.

Gelukkig blijft het daar niet bij. De sfeer slaat om, geheimen komen boven, en alles lijkt anders te zijn dan het lijkt. Want, heeft Tilly haar dood wel echt aanvaard? Is haar plan wel echt zo onbaatzuchtig, of wil ze eigenlijk controle blijven houden op Marcus' bestaan na haar dood? En wat motiveert Iris om dit spel mee te spelen?

Het knappe aan dit boek is dat het vol metaforen zit. Schelpen, het eiland, een koppel kreeften in een aquarium, de hond: alles kan je met een extra betekenislaag lezen. Maar Japin spint die metaforen niet uitentreure uit. Je kunt ze zelf met een glimlach ontdekken.

Zo wordt dit boek niet zo dramatisch als u misschien zal vermoeden. Het is eerder bruisend en ook redelijk licht, zeker in vergelijking met zijn vorige boek. Is dat de reden waarom ik zo vaak afgeleid was tijdens het lezen? Japin kon me deze keer maar moeilijk bij de les houden. Terwijl dat bij zijn andere boeken vaak moeiteloos lukte.

Ik merkte dan ook dat dit vooral een boek is dacht achteraf tot denken aanzet. En dat uiteindelijk wel heel veel  stof tot overpeinzingen biedt. Want, hoeveel controle willen we uiteindelijk  in ons leven? Moeten we wel aanvaarden wat ons overkomt, of is een beetje rebellie juist goed? Waarom zeggen we niet altijd wat we werkelijk bedoelen? En, is het niet beter als bepaalde zaken onuitgesproken blijven?

Dus wat mij betreft, eerder liefde op het tweede gezicht!

Reacties

  1. Ik heb dit boek ook gelezen, vond het prachtig! Mooie recensie!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts