Lezen: de wonderbaarlijke reis van Harold Fry


Dit is mijn favoriete wandelmaatje op ons favoriete wandelpaadje! Want ja, elk weekend trekken we met flinke pas de paden op en de lanen in! Wandelen waait immers zo heerlijk alle muizenissen uit het hoofd. Stof gaat liggen, rust daalt neer. We praten bij, we grinniken. En al zijn we knorrig vertrokken, we komen vrolijk weer thuis. Met veel energie en nog meer inspiratie voor de volgende week!

Niemand die ons dus nog moet overtuigen van de weldaden van het wandelen. Van het nut van een flinke tocht door het groen. En er zijn er velen die die mening met ons delen. Het is opvallend hoeveel boeken er de laatste tijd  verschijnen die het wandelen bezingen en zelfs tot een ware kunstvorm verheffen. Inclusief jubeltonen en voorzien van een suikerlaagje filosofisch gemijmer.

Dat was dan ook wat ik verwachtte van dit boek: lichtverteerbaar, rustig en blijmakend, met een bevestiging van al het goeds dat wandelen veroorzaakt. En hoewel de auteur aanvankelijk dat pad lijkt in te slaan, heeft dit boek heel wat meer in zijn mars.


Op een ochtend trekt Harold Fry, een flinke zestiger, de voordeur achter zich dicht om een brief op de post te doen. Hij wil een terminaal zieke vriendin aan de andere kant van het land een hart onder de riem steken. Maar gaandeweg neemt hij de beslissing om de brief zelf te brengen en de hele tocht te voet af te leggen. 

Een lange reis, die hem tijd en ruimte geeft om te overdenken wat er allemaal is gebeurd in zijn leven. Om de balans op te maken en vooruit te kijken. Zijn vrouw Maureen, die alleen achterblijft, wordt door Harolds vertrek eveneens aan het denken gezet: wat is er de voorbije twintig jaar toch allemaal verkeerd gelopen?

Zoals verwacht heeft de pelgrimage van Harold iets louterends, en leert hij wijze levenslessen onderweg. Menig auteur zou het daarbij gelaten hebben, maar Rachel Joyce gooit er nog wat onverwachte elementen bovenop, die het boek echt de moeite waard maken.

Zo verbloemt ze niet dat de wandeling hard is en veel doorzettingskracht vereist. Harold loopt niet continu euforisch fluitend te genieten van het landschap. Hij maakt diepe dalen door en geeft zelfs bijna op. Iets afmaken wat men zich heeft voorgenomen is niet zo makkelijk als tegenslag zich aandient.

Onderweg ontmoet Harold ook heel wat anderen die net als hij zoekende zijn en die hun verlangens op hem gaan projecteren. Dat loopt zwaar uit de hand als zijn pelgrimage door een journalist wordt opgepikt en hij Forrest Gump-gewijs ineens door een grote schare fans wordt gevolgd. Meesterlijk hoe Joyce fijnzinnig aangeeft dat Harold daarbij de controle over zijn eigen project helemaal kwijt raakt. Schrijnend en een bittere aanklacht tegen de impact van media, het ontstaan van een hype en het gedrag van "volgers".

Grote literatuur is dit niet, daar moeten we eerlijk in zijn. Maar een oppervlakkig boek is dit evenmin. Het gaf mij alvast het besef dat "groots en meeslepend" echt niet nastrevenswaardig is. Dat schoonheid zit in nederigheid en dat je vooral moet proberen om zaken klein en echt te houden.En door te bijten, ook zonder applaus.

Harold volbrengt zijn tocht met veel moeite, is niet euforisch aan het einde, maar heeft wel heel wat zaken op een rijtje gezet. En dat doen wij - het het héééél klein- ook elk weekend!




Reacties

  1. Ik had deze titel al wel een paar keer voorbij zien komen, maar mij eigenlijk nooit verdiept in de inhoud. Door jouw blogpost heb ik net dat zetje gekregen om de titel toch toe te voegen aan mijn te-lezen-lijst. Dit kan een heerlijk "tussenboek" zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad, een heel goed tussenboek. Niet te zwaar op de hand, maar toch iets dat je aan het denken zet! Geniet ervan.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts