Pears maakt kunstgeschiedenis spannend

Oftewel: de Rafaël affaire is een intelligente en historisch verantwoorde thriller vol musea, kunstzwendel en espresso’s, ideaal voor een avondje zinvolle ontspanning.

Speurders nemen de tijd voor espresso

Een paar dagen geleden was tante wat pipsjes. Ze wilde wel lezen, maar het moest vooral ontspannend zijn. Entertainend maar niet flauw. Intelligent maar niet breinbrekend. Ja, ja, makkelijke tante.

Gelukkig kwam de bibliothecaris met een lumineus idee. Herlees de thrillers van Iain Pears. Schrijver van geweldige en superdoorwrochte romans als De droom van Scipio en het Goud van de waarheid. Die ter afwisseling en verhoging van de wereldvreugde ook lichter werk uit zijn mouw schudde over de Italiaanse kunstbrigade. 

 

Tante had maar een half woord nodig, greep een boek, en dook in het zonnige, kunstrijke Rome. Daar merken patertjes dat ze onwetend een kunstwerk van onschatbare waarde hebben doorverkocht. Want onder een matig heiligenportret zat een schitterend werk van Rafaël verstopt, intrigerender dan de Mona Lisa. De vondst van dit kunstwerk is dan ook wereldnieuws en na veel gehakketak koopt de Italiaanse staat het voor een miljoenenbedrag.

Maar, is het schilderij wel echt, vraagt de kunstbrigade zich al snel af. Zeker als er een dode valt. De bevallige Flavia trekt op onderzoek uit en krijgt assistentie van de Britse kunsthistoricus Jonathan. En al snel is het hek van de dam. 

Er zijn vijf redenen waarom tante dit een geweldig boek vindt (en waarom u het dus gewoon moet lezen):

Geen superhelden, wel veel kunst

1.  Dit boek heeft geen superhelden. Geen bovenmenselijke types die moeiteloos uit helikopters springen of op het nippertje aan een explosie ontkomen. Maar sympathieke onderzoekers die archieven uitpluizen en af en toe over hun eigen benen struikelen 
2.  De biotoop van het boek is geloofwaardig en herkenbaar voor tante. Niet dat zij bij kunstvervalsers over de vloer komt of goede maatjes is met de maffia, maar wel omdat ze beroepsgewijs wel eens een museumdirecteur spreekt of van gedachten wisselt met een restaurator. En ook de academische context van kunsthistorici is haar niet volledig vreemd. Een feest van herkenning dus, Pears weet duidelijk waar hij over spreekt. 
3.  Er heerst rust. Geen race tegen de klok of wilde achtervolgingen, maar onderzoekers die met aandacht fichenbakken doorploegen. Die regelmatig lekker gaan eten of neerstrijken op een terrasje voor een goede espresso. Het helpt dat dit boek speelt in een tijd zonder GSM, emails en twitter, maar toch, de kalmte is opvallend. 
4.  Pears knipoogt naar de kleine kantjes van onze medemens. Eerzucht bijvoorbeeld, of academische hoogmoed. Maar evenzeer machtspolitiek en de rol van de media. Nooit cynisch en hard, wel met Britse flegmatiek. Zo lezen we het graag. 
5.   Er is geen zeemzoete romantiek. Natuurlijk vallen Flavia en Jonathan uiteindelijk voor elkaar, maar er wordt niet “verzonken in diepblauwe ogen”, de aantrekkingskracht is niet onweerstaanbaar en er zit ook geen hevige passie in. Wel twee verwante zielen die elkaar wonderwel aanvullen. Een romance met toekomst dus.

Kortom: Pears vs Brown: 5-0. Wie een avondje intelligent wil ontspannen weet wat te doen!