Het moederschap
O, de theekopjes. Schatten zijn het! Altijd vol kwinkslagen,
vol lawaai en levendigheid. Kwistig strooiend met legoblokjes en snoepwikkels.
Vol verbazing naar de wereld kijkend, genietend proevend van nieuwe woorden.
Altijd nieuwsgierig naar hoe iets komt. Nooit tevreden met halve antwoorden.
Heel verfrissend en blijmakend allemaal.
Maar af en toe vindt tante het ook best lastig. Want die
kinderen, die zijn er dus echt altijd. En die vragen op de meest onverwachte
momenten aandacht. Bij voorkeur op avonden die tante helemaal voor zichzelf had
volgepland. Of net op het moment dat tante een uiltje wil gaan knappen in een fauteuil
en haar hoofd al heerlijk heeft neergevlijd. En vooral als een versgezet kopje
thee verwachtingsvol staat te dampen naast een boeiend boekwerk. Dan weerklinkt
er weer een smeekbede, moeten er tranen worden gedroogd of rake verwijten worden
ontmijnd. Zucht!
Neen, urenlang
ongestoord haar eigen zin doen, dat is er voor tante al jarenlang niet meer
bij. Ze moet het hebben van gestolen uurtjes, als kinderen onder het dons
vertoeven en zich warm wentelen in dromenland. Of als op een zomermiddag hun
wereld niet verder reikt dan zon en water . Tijd voor grote, diepgravende
projecten ontbreekt. En dus schrijft tante blogjes, knutselt ze hier en daar wat
in de marge, bakt een taart en droomt van
een grootser en meeslepender bestaan.
Gelukkig zijn er dan boeken die haar eraan herinneren dat ze
niet de enige is. En dat ook grootste en meeslepende dames gelijkaardige sores
hadden. Neem nu Vanessa Bell, zus van Virginia Woolf, en de verteller in dit
prachtige boek van Susan Sellers.
Tante kende Vanessa vooral als het stralende middelpunt van
de Bloomsburygroep. Een wervelend genootschap van pittig intelligente lieden;
schrijvers, schilders, historici en een verdwaalde econoom. Mensen met visie,
die de wereld veranderden. Liefdes kwamen en gingen, en hoe moeilijk het ook
was, het moet een mooie tijd zijn geweest.
Dit boek geeft de visie van Vanessa. Zij was tussendoor ook
moeder van drie kinderen en in het boek blijkt hoe moeilijk die combinatie voor
haar was. Zij kon niet urenlang schilderen, maar werd vaak door gejengel uit
haar concentratie gehaald. En daardoor voelde ze zich, althans volgens dit
boek, af en toe wel eens wat minderwaardig. En ergerde ze zich aan de lanterfanterende
mannen in de groep, die zich niet veel van de kinderen moesten aantrekken, en
in hun eigen wereld leefden. En benijdt ze ook haar zus Virginia Woolf,
kinderloos en dus met veel tijd om zich te ontpoppen tot een geweldig auteur.
Maar uit het boek blijkt dat ook Virginia niet ongestoord
haar gang kon gaan. Vaak moest ze ook met de handrem op leven, voorzichtig
zijn, voldoende uitrusten, om niet – opnieuw – ten prooi te vallen aan
depressie en razernij. En de meeste mannen in het boek, worstelen vaak met hun
geaardheid en de dreiging te worden opgevorderd als kanonnenvlees in een
wereldoorlog.
En neen haar leven was niet zo leeg en zinloos als ze soms
vreesde. Want als een van Vanessa’s beste vrienden sterft, laat hij weten
hoezeer haar huis, haar gezin, haar gastvrijheid hem altijd hebben
geïnspireerd, misschien wel meer dan de hoogdravende publicaties van de
anderen. Zij schiep naast prachtige schilderijen, namelijk een fantastisch thuis
voor de groep, en gaf zo schoonheid aan doodgewone dingen. Een kunst op zich.
Dit boek schetst in kleine, verlichte fragmenten (een soort
heldere dia’s of snapshots) de moeizame, maar ook warme relatie tussen Vanessa
en Virginia. De sfeer is goed getroffen en zorgvuldig omschreven. Een warme stijl,
die nooit flauw romantisch wordt, maar vlot weg leest. Een boek dus dat vooral
naar meer smaakt. Want dit is een roman, maar hoe zat het nou echt?
Kortom: tante is bij deze
vertrokken voor nog heel wat Bloomsbury leesplezier, nu alleen nog een paar
uurtjes stelen van de theekopjes….
PS. Tante ontdekte dit boek via een enthousiast pleidooi van
Bettina. Kim was daarentegen minder opgetogen over Sellers aanpak en stoorde
zich vooral aan de manier waarop ze Vanessa’s schilderijen omschreven heeft.
Tante is wat milder, maar had al wel bedacht dat afbeeldingen van Vanessa’s
werken als bijlage zinvol zouden zijn geweest.
Lijkt me erg interessant leesvoer.
BeantwoordenVerwijderenKben altijd geïnteresseerd in geromantiseerde biografiien. Altijd een goed startpunt om meer te weten over een persoon.
helemaal mee eens Marieke, en dit is dan ook nog eens een echt goede roman!
VerwijderenWat fijn dat je er ook van hebt genoten en wat een mooie bespreking weer. Een bijlage met haar schilderijen zou inerdaad fijn zijn geweest, nu bleef het een beetje raden (al heb ik ze op internet opgezocht, maar dan weet je niet of je de juiste hebt)
BeantwoordenVerwijderengroetjes,
Nogmaals veel dank dat je me op het spoor van dit mooie boekje hebt gezet. Ik merk dat ik er maar moeilijk van kan loskomen....
VerwijderenWeer een hele mooie bespreking!
BeantwoordenVerwijderenDankje wel! En is je blog omgevormd naar een boekenblog? Dat maakt me nieuwsgierig, ik ga eens kijken.....
Verwijderen