Kijk uit!

Tante heeft ongetwijfeld heel wat talenten, maar kaartlezen behoort daar niet toe. Hier kunnen we duidelijk over zijn. En kort. Voor het betere navigeerwerk moet je niet bij tante zijn.

Snelwegen volgen op een kaart, dat lukt nog net. Maar nader een stadskern en de paniek slaat toe. Tante draait wanhopig de kaart, en raakt zo al snel het Noorden kwijt. Radeloosheid ten top. Dat vat het mooi samen.

Niemand was dus zo blij met de uitvinding der GPS als theetante. Jubeldejubeldejubel. Geen echtelijke spanningen meer achter het stuur. Hervonden kalmte en nog efficiënt ter plaatse arriveren ook: een droom werd werkelijkheid.

Tegenwoordig heeft tante dus alle tijd terwijl de bibliothecaris chauffeert. Ze kijkt dan goed uit, niet naar wegwijzers, maar naar allerhande leuks. Uiteraard hoort lantaarntellen op de snelweg daarbij. Maar vaker valt haar oog op heel wat moois. Zo was het in Frankrijk weer genieten van de fraaie retro-reclames op de zijgevels.Hierbij een eenvoudig doch oogstrelend exemplaar:

Tante vroeg zich al dikwijls af: welk verhaal zit hierachter? Wie schilderde die muren? Wie ontwierp de letters? Wat dachten de eigenaars van die gevels daarover? En, moeten we onderhand geen reddingsoperatie gaan inzetten?

Ze viel dus bijna om van verbazing toen ze onlangs ontdekte dat Kees van Kooten diezelfde vragen opwierp én beantwoordde in zijn leuke bundel “Hartstochtjes”

Het muurschilderen bleek onderdeel van een marketingcampagne avant la lettre. De schilders reisden heel Frankrijk door. Als een soort zigeuners. Bijna in elk dorp een liefje, zo iets. Een wereld die verloren ging, maar Van Kooten interviewde een van de laatste schilders, die vol trots en bravoure vertelt over de gloriedagen van weleer.

Nog andere leuke verhalen in de bundel gaan over puzzels, over de kunst van het arceren en over het wel heel bijzondere lijmrijm (ideaal om een regendag mee door te brengen). Maar evengoed gaat het over te vondeling gelegde boeken en over de problemen die je als Nederlander ervaart wanneer je in Frankrijk een boom wil planten.

Verwacht geen dijenkletsers, maar wel zonnige verhalen met knipoogjes en glimlachjes. Veel Franse situaties, maar evengoed mijmeringen over kunst en literatuur. Voor velen wat wils dus.

Tante las alle verhalen in één klap achter elkaar en misschien was dat niet zo’n goed idee. Ze had ze beter om en om als tussendoortjes genuttigd, want nu heeft ze te veel vergeleken. Sommige stukjes konden haar namelijk minder bekoren. Omdat ze er geen band mee had? Of omdat ze toch net iets te mooiig en gekunseld overkwamen?

Misschien moet tante die “mindere” stukken nog eens overlezen. Als de bibliothecaris over de snelweg rijdt bijvoorbeeld. Want dan heeft ze alle tijd!