Unitasking

Af en toe is tante overmoedig. Dan wil ze op een uur tijd naar de bieb, een paar telefoontjes plegen, snel thee halen en tussendoor ook nog even schoenen passen. Als ze dat nu namelijk allemaal in één keer doet, dan kan ze daarna lekker uitrusten – dat is toch het idee.

Zie ik u al meewarig het hoofd schudden? Inderdaad, hier lonkt dé valkuil van het multitaskingbestaan. Want, als men eenmaal tijd heeft, na dat gehol, is men hetzij te moe, hetzij te opgedraaid om echt van de rust te genieten. Of men is helemaal enthousiast geworden en vol plannen en ideeën: wees dan maar eens zen!

Neen, deze vakantie gaat tante het helemaal anders aanpakken. Geen gehol meer achter de klok aan, wel unitasken. Ze heeft ondertussen al zoveel mindfulnessliteratuur uitgeplozen dat ze de theorie fantastisch beheerst: één ding tegelijk doen en daar dan helemaal en echt van genieten.

Ja, ja en nu de praktijk natuurlijk. Drink maar eens zen thee als twee meter verder een tablet pieperdepiep doet want er is een nieuw berichtje binnen. Of een kind gooit vrolijk een bak strijkparels om. Ik bedoel maar.

Maar, waar een wil is, is een weg. Tante gaat ervoor en deed alvast inspiratie op in dit zeer kalme, uiterst rustgevende Japanse boekwerk:

O, het is prachtig, vol kleine waardevolle momenten. Waar mensen mijmeren over bloesemblaadjes en avonden lang haiku’s schrijven. Mensen die vol concentratie flinterdunne schijfjes inktvis bedruppelen met wasabi en dat dan heel langzaam oppeuzelen. Waar erg lang en betekenisvol wordt gedaan over het inschenken van een glas. En waar al bij al weinig wordt gepraat en veel wordt gedacht.

Niet dat de hoofdpersonen nu zo’n lichtende voorbeelden zijn van levenswijsheid en zen zijn. De oude schoolmeester en zijn ex-leerlinge (ondertussen ook al tegen de veertig) zijn vooral eenzame mensen. Lieden die al jaren geleden in een schulp zijn weggekropen. En die daar maar moeilijk uit te halen zijn. Mensen die geen initiatief nemen en wel wachten tot de ander een stap zet. En als je beiden zo bent, dan gaat het niet echt vooruit natuurlijk. (speedbotenfans: dit boek is geen goed idee voor u)

Heel teder, heel gevoelig, bijna broos is dit boek. Waar heel veel tussen de regels gebeurt. En waar je bijna medelijden krijgt met zoveel menselijk onvermogen. Maar het is ook genieten van de mooie zinnen die gesponnen worden, het oog voor detail en vooral voor schoonheid. Een boek ook vol smaak, waarin men paddenstoelen plukt, vismarkten bezoekt en veel boven pruttelende kookpotten in de weer is. Zwijgend, dat wel.

Beiden vinden elkaar in die levenskunst: in het mooie zien in kleine dingen: de kleur van vis, een handschrift, een papieren pakketje. Heel mooi, heel rustig en heel ontroerend. Beslist de moeite waard dus om dat eens te ervaren, als je zelf rustig bent tenminste!