Het betere bankhangen

Niets fijner dan een boek te lezen op een gezellig bankje. Zoals dit zomerse exemplaar op een wel erg heimwee opwekkende foto. Zucht!

Ook in de eigen woonstede is een aangename, comfortabele en esthetisch verantwoordelijk leesplek een absolute must. En laat daar nu bij theetante thuis het schoentje wringen! Want, wat wil het geval? De sofa in kwestie heeft bijzondere schade geleden van passerende kind- en katachtigen (vooral van die laatsten), kijk en huiver:

[enige stilte van verbijstering om dit brutale vandalisme is wel gepast]


En dus moet tante op zoek naar een nieuwe divan. En waarde lezer, dat is geen sinecure. Want een bank dient niet om te zitten (wat dacht u?) maar vooral om languit op te liggen lezen. En dus testte tante in menig meubelzaak de leesbaarheidsfactor uit. Ze nam voor de gelegenheid zelfs een boek mee, kwestie van een grondige en realistische simulatie te maken.

Bankhangen is een kunst, een gave bijna, en tante is er naar eigen zeggen al aardig bedreven in. Maar de echte kampioen van de Olympische discipline der sofa-drapage was toch wel Cleopatra. Uiteraard kon zij beroep doen op enige koelte toewuivende slaafjes, compleet met trosjes druiven. Dat helpt vast. En ook voetmasserende dienaressen droegen hun steentje bij aan het comfort. Maar toch, een voorbeeld! En dus besloot tante inspiratie op te doen en meer over de diva(n) te lezen:

Dat Cleopatra geen doetje was, wisten we al langer. En dat zij het woord “dramaqueen” heeft uitgevonden was ons ook reeds bekend. Ook zullen we haar altijd blijven associëren met overdadig kohlpotlood en Liz Taylor. Maar, hoe zat het nu echt? Goldsworthy zocht het uit.

Zoals een waar historicus betaamt, dook hij in de bronnen en presenteert zijn vondsten uitvoerig. Dat wil zeggen: hij weet ook heel veel niet! Maar zeker is wel dat Cleopatra helemaal niet Egyptisch was, maar een Griekse! En dat hiërogliefen en mummieachtige griezeligheden al lang passé waren in haar tijd. De film van Liz kan dus hopla de vuilnisbak in als het op waarheidsgehalte aankomt. (qua camp-gehalte blijft het wel OK)

Maar er blijft toch ook heel wat overeind! Wat een verhalen! Wat een glamour en luxe! Wat een decadentie ook, en wat een bloederige bedoeling! Ook Marcus Anthonius, de macho van dienst, sprong duchtig uit de band, investeerde in grootse spektakels en keek niet op een onthoofding meer of minder. Tjakka!

Kortom: het was smullen van de intrigerende beschrijvingen van rituelen, triomftochten en liefdesperikelen, om het nog niet eens te hebben over de wel erg theatrale zelfmoord van het duo. Maar andere passages vond tante dan weer minder. Zo wordt er wel heel veel aandacht besteed aan de uiterst ingewikkelde stamboom van Cleopatra (conclusie: we weten het gewoon niet) en komen oorlogen, falanxen en strategische zetten heel uitgebreid aan bod. (Op den duur heeft tante beslist deze over te slaan, en gewoon snel te kijken wie er won, wel zo makkelijk).

Ten besluit: dit boek is een must voor wie houdt van de Oudheid, luxe, overdaad en romantiek. Maar je moet wel een beetje willen doorbijten....

(laat de katten dat laatste maar niet letterlijk nemen, daarom bij deze een warme oproep voor tips: hoe hou ik ze weg van de nieuwe bank?)