Vakantiegevoel

Het is zomer. En dan droomt een mens al eens weg van verre oorden. Van rustiek beboomde bergen, zonovergoten stranden en klaterende watervallen. En van talrijke ontdekkingen, zoals onvermoede vlinders, onverwachte archeologische schatten en … nieuwe soorten thee.

Doch, voorlopig moet tante het stellen met haar eigen tuin. Met de haar reeds bekende theesoorten. Met de vrolijke fratsen van haar immer turbulente theekopjes. En met het katertje Abel die naar binnen wil, of nee, toch weer naar buiten. Bij nader inzien…weer naar binnen, of toch liever weer….

Ja mensen, rust was een relatief begrip deze week. Maar toch heeft tante een heus vakantiegevoel. De voorbije dagen heeft ze immers vertoefd op een echte oceaanstomer. En is ze van het verre Azië, langs de kusten van Afrika en de Rode Zee naar Europa gevaren. Een fantastische reis en dat vanuit haar eigen luie zetel: maak het mee!

Ondaatje neemt ons mee naar 1954 (petticoats, jazzmuziek, cocktails en suikerspinkapsels). Drie jongetjes van 11 jaar zijn in Sri Lanka ingescheept voor een reis naar Engeland, waar hen een Britse kostschool wacht. Blijkbaar hebben zij nogal onverantwoordelijke ouders, want de knullen krijgen vrij spel. Heerlijk natuurlijk (vonden ook de theekopjes!).

Ze ontmoeten heel wat bijzondere volwassenen aan boord. Zoals de botanicus die in het ruim stiekem een feërieke planentuin heeft aangelegd. Een pianist die hen laat proeven van muziek en ritme. Een literatuurkenner die hen prachtige verhalen vertelt, maar nooit het einde verklapt (zodat ze met veel zin voor verder lezen van boord gaan). Heerlijk waren ook de twee Violetten: keurige dames (denk: bloemetjesjurken) die dagenlang bridge spelen en ondertussen die de huwbaarheidsgraad van iedere 50-plusser kritisch onder de loep nemen. Ook nog aan boord: een baron met sluwe plannen, een oosterse medicijnman, een mysterieuze gevangene en een dame met creatieve aspiraties

Het eerste deel van het boek is zo één fantastische ontdekkingstocht in een ongewone, kleine en besloten wereld. Vol geur (kaneel! kardemom!) en kleur (die zonsondergangen!). Maar dan gebeurt er iets (geen paniek: ik ga niet vertellen wat) waardoor de jongetjes toch iets van hun onschuld verliezen. Waardoor ze gaan inzien dat de volwassen wereld niet één grote droom is. En waardoor de reis een rite de passage wordt naar volwassenheid. Een ervaring die hen voor het leven aan elkaar bindt.

Ik hield persoonlijk iets meer van het eerste deel (echt wegdroommateriaal). En het einde was niet de climax die ik toch een beetje had verwacht. Maar voor de rest absoluut een aangename leesreis!

Toch nog één kleine verzuchting. De “achterflaptekstenschrijver” dezes ging wel een tikje uit de bocht , wegens welgeteld twee spoilers die ik liever nog niet had geweten. Het is nu definitief: ik lees geen achterflappen meer! Ik vertrouw wel op mijn medebloggers!