Sneeuw in de zomer?

Wat? Zie ik daar gefronste wenkbrauwen? En hoor ik u denken: “Tante, dat is toch al te bar! Het is al zo’n kommervolle zomer, met fikse regenbuien, gure wind en vele kippenvel momenten (Nee, NIET van ontroering). En dan doet die tante er nog een laagje sneeuw boven op: daar zitten we niet op te wachten !

Goh, als het nu over ijs zou gaan, daar kunnen we nog inkomen. Vooral de roomzoete variant dan, zoals het bovenstaande blauwe exemplaar dat de dochter deze week verorberde (en 20 minuten later zag haar toch nog blauw van dit smurfenijs: ja, hééél naturel allemaal!)”

Tante is één en al begrip! Ze snapt dat u snakt naar zonnestralen, warme stranden en zwoele briesjes. En als dat niet in de buitenlucht kan, dan maar op papier. Ze wist dus dat ze een risico nam door u nu een boek vol sneeuw en ijs voor te schotelen. Maar ze doet het toch! Omdat het zo hartverwarmend is:

“Een deken van sneeuw” van Craig Thompson is een graphic novel in de meest ware zin van het woord. Graphic omdat het zwart-wit is, waarbij de alom aanwezige sneeuw voor mooie visuele contrasten zorgt. Kleur wordt niet gemist, nee, nee. Daarnaast is het ook een echte “novel”: een verhal dat je meesleept. Nog nooit zoveel emoties gevoeld bij het lezen van wat een leek wellicht gewoon een “strip” zou noemen.

Rode draad in dit verhaal zijn een aantal dekens, waar de hoofdpersoon Craig zich in verschuilen kan. Eerst is er het deken dat hij als kleine jongen moest delen met zijn pesterige broertje (hilarische passages over wilde zeegevechten die de heren in hun tot schip omgefantaseerde bed uitvechten!). En er zijn natuurlijk de dekens van sneeuw die het landschap bedekken en zo de dagelijkse wereld transformeren, wat Craig aan het denken zet over zijn leven. Waar het allemaal toe dient. En wat hij kan betekenen.

Maar het belangrijkste deken is van patchwork. Liefdevol handwerk van Raina, het eerste meisje dat Craig echt in vuur en vlam zet. Een liefje dat net als hij problemen thuis heeft. Iemand die nu eens echt naar hem luistert en die hem warmte biedt. Samen schuilen zij tegen een soms al te kille wereld.

En tante dacht met warmte en nostalgie terug aan de tijd toen ze zelf jong was en verliefd. Het boek weet namelijk feilloos dat gevoel op te roepen. Als het leven nog moet beginnen en je het idee hebt dat je ter plaatste trappelt. Dat je nog eindeloos moet wachten. Het leven lonkt, maar tegelijkertijd weet je nog niet zo goed wat je precies wil.

Bij tante was dat gevoel ondertussen wat ondergesneeuwd, maar via dit boek kwam het weer helemaal boven. De setting was ook zo heerlijk herkenbaar, want tante dateert uit hetzelfde geboortejaar als de auteur (googelen maar, mensen) en dus deed de jongerencultuur met Grunge, Nirvana en een vleugje sixtiesnostalgie meer dan een belletje rinkelen. Bovendien leerde tante op dezelfde leeftijd over de grot van Plato, een oud verhaal dat heel ingenieus verweven wordt met de lotgevallen van de jonge Craig. Ook zijn ogen gaan immers open na een lange tijd in de duisternis….

Ja, een echte graphic (prachtige tekeningen) novel (prachtig verhaal). Tantes lat ligt voortaan hoog!

Dank dus aan de jarige uit wiens boekenkast ik dit exemplaar mocht lenen. Het zal me zwaar vallen om het terug te bezorgen!