Liefde op het tweede gezicht

Dat ik al eens een boek cadeau krijg, zal u niet verbazen. Dat ik daar dan extra veel werk van maak, evenmin. Soms volgt er dan een openbaring, af en toe is teleurstelling mijn deel. Maar nog nooit heeft een cadeau geleid tot zo'n wonderlijke leeservaring als ik onlangs meemaakte. Echt, dit was uitzonderlijk!

Poging één: poëzie

Ik kreeg Liefde na liefde rond Valentijnsdag, hét moment bij uitstek natuurlijk voor een boek met zo'n titel. Net voordien had ik een fantastisch boekje gelezen over poëzie en dus voelde ik me helemaal klaar voor het betere analytische werk. De teksten in dit boek zagen er namelijk als gedichten uit: met van die korte zinnen, betekenisvol gedrapeerd op een wit blad. Ik haalde dus diep adem, zette mijn meest zen-achtige glimlach op en begon.

Maar dat viel tegen, moet ik eerlijk bekennen. Want ik vond het helemaal geen poëzie, of toch geen bellettrie die me bekoorde. Het leken eerder zinnen te zijn, losse gedachtes, notities. En bij het verder lezen bekroop de gedachte me dat dit wel heel erg intiem was: eerst bekentenissen over een breuk, dan de ellendige pijn van het loslaten en tenslotte de melancholische vreugde van een tweede liefde.

Ik werd steeds ongemakkelijker, het lezen voelde zelfs wat voyeuristisch aan. Bovendien kon ik de fragmenten niet met elkaar verbinden. Ik snapte er niets van. Weg glimlach natuurlijk. Het boek werd dus aan de kant geschoven en enige tijd genegeerd.

Poging twéé: scènes

En toen werd het lente. De zon begon te schijnen, de vogeltjes zongen en de tuinmeubels werden van stal gehaald. Dat maakt een mens al eens vergevingsgezind, zeker op een zondagmiddag, en dus besloot ik het boekje nog eens ter hand te nemen.

Dit keer las ik het niet van A tot Z, maar bladerde ik er willekeurig in. Ik las een zin, dan nog een, tot ik bleef hangen bij een langere tekst. Het was een korte scène, in een restaurant, waar een vrouw haar ex op geweldige wijze een hak zet. Ik genoot!

Ik moest meteen terugdenken aan de cursus theater die ik vorig jaar volgde en waar we aan de hand van korte teksten een scène moesten opbouwen. Dit stuk tekst zou zich daar ideaal toe lenen, zag ik meteen. Ik bladerde verder, kwam nog een scène tegen, helemaal anders, maar even beklijvend. Prachtig hoe een kus tussen twee personen eerst heel romantisch lijkt, maar naarmate de tekst verder uitzoomt heel dramatisch wordt. Mmm, toch maar eens op de achterflap kijken.

Daar zag ik dat de auteur Frauke Heyde scenariste is, en dat mijn gevoel dus klopte. Dit was niet één verhaal opgeknipt in kleine stukjes, maar een mozaïek van scènes over de liefde. Met steeds wisselende hoofdpersonen en emoties. Soms is één zin al genoeg om een scène te scheppen, soms zijn een paar bladzijden nodig. Heel af en toe volstaan drie woorden.

Met dat idee in mijn achterhoofd genoot ik enorm van dit boek, en ik ben er eigenlijk ook niet mee klaar. Want hier moet je langzaam van proeven, elke situatie goed tot je door laten dringen, er beelden en gebaren bij verzinnen, het juiste timbre uitproberen.

Wonderlijk

Verrassend hoe een boek verandert als je je eigen blik aanpast.  Ik ben nu heel blij dat ik Liefde na liefde een tweede kans gaf, en dat ik de sleutel uiteindelijk toch nog vond.

En nu vraag ik me dus af, of het nodig is dat een auteur een leeswijzer meegeeft. Moest ik het boek niet cadeau hebben gekregen, dan weet ik niet zeker of ik er opnieuw aan begonnen zou zijn, na de eerste tegenvallende poging. Anderzijds is de vreugde omdat ik zelf ontdekt heb hoe het in elkaar zit  ook enorm.

En, bedenk ik me nu, die vreugde ontneem ik jullie nu natuurlijk. Sorry! Maar ik ben ervan overtuigd dat je ook zonder dit zoekspel zal genieten van deze kaleidoscoop aan menselijke liefdesverhalen. Grappig, dramatisch, ontroerend en alarmerend: het zit er allemaal in.

Misschien moet ik dit boekje toch maar eens cadeau gaan doen aan mijn theaterlerares?