Hou het klein!



Hou het klein, is één van mijn mantra's. Dat vooral omdat ik zelf nogal de neiging heb om dingen groots en meeslepend te maken. En aangezien dat best vermoeiend is, probeer ik dus vaak te kijken hoe ik iets eenvoudig kan houden. Dat geeft rust.

Deze week bleek dat bovenstaand motto wat mij betreft ook voor boeken opgaat. Ik begon namelijk in een tweetal grootse en meeslepende boeken, om die vervolgens al heel snel in de hoek te gooien. Wel bleef ik hangen bij een kleinschalig boek, dat dan eigenlijk ook weer groots was op een heel andere manier.

Heilige Rita

Heilige Rita speelt zich namelijk af in een setting die ik wel waardeer: een klein dorp, op de grens van het land. Het is zo'n gehucht waar de tijd lijkt stil te staan, waar iedereen elkaar kent en waar er nooit iets gebeurt. Mensen praten er ook niet echt met elkaar, of toch niet over wat hen raakt. Ze hakken nog liever een boom om dan hun zieleroerselen te delen. Zo blijven spanningen natuurlijk broeien én groeien, totdat de emmer tenslotte toch overloopt.

Hoofdpersoon Paul woont al heel zijn leven in het dorp en zorgt voor zijn vader. Volgens mij had hij lang het idee dat zijn leven nog moest beginnen. Maar nu hij de vijftig nadert moeten zijn beste vriend Hedwiges en hijzelf toegeven dat ze de boot hebben gemist. Dat is al tragisch genoeg natuurlijk. En als er dan onheil komt in de vorm van ziekte en wantrouwen, wordt het heel moeilijk om nog veel hoop te koesteren.

Donker?

Lezers die me voor waren noemden dit wel eens een deprimerend en somber boek. Misschien hebben ze dat wat te veel beklemtoond, want ik vond dat eigenlijk wel mee vallen. Paul en Hedwiges zijn geen lachebekjes, maar ik vond hun vriendschap eigenlijk wel heel mooi en de rust waarmee ze omgaan met wat hen overkomt is ook best inspirerend. Niet alles hoeft snel en trendy te zijn, en voor diepe gevoelens van rouw en verlies moet je ook de tijd nemen.

Melancholie is er wel. Over wat had kunnen zijn. Over de leegloop van kleine dorpjes en de verruwing van de wereld. Maar ondanks alles is er nog steeds de schoonheid van het open veld, de weide luchten en het gezang van de vogels.

Kortom

Ik vond het boek minder dramatisch dan ik had verwacht. Het overspoelde me niet met grootse emoties, maar raakte me juist omdat het allemaal zo klein bleef, in de goede zin van het woord. Juist in die beperking zit de enorme kracht van dit boek. Dus: als u het nog niet las, doe dat dan toch nog maar! Kleine moeite, lijkt me!

Reacties

  1. Wat mooi dat jij er wel van genoten hebt, maar ik vond dit echt een verschrikkelijk boek. Zo deprimerend, zo naar allemaal, ik heb het met hangen en wurgen uitgelezen, en het is al weer verdwenen uit de kast. Zo zie je maar dat iedereen een boek weer anders leest, en dat is maar goed ook.

    Groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hé, het kan toch! Dat we het niet eens zijn. Laat dit dan de uitzondering zijn die de regel bevestigt!

      Verwijderen
  2. Je maakt me wel nieuwsgierig. 'Joe Speedboot' vond ik een goed boek, maar 'Dit zijn de namen' boeide me niet. Het zou zomaar kunnen dat dit me weer wel bevalt.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik genoot er juist wel van, maar misschien ook meer omdat het leven in een klein dorp mij niet onbekend is.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Maar ook een stadskind als ik kan zich zomaar inbeelden dat zoiets gebeurt!

      Verwijderen

Een reactie posten

Populaire posts