Boekendomino 1: De Vlaschaard

Soms leidt het ene boek haast automatisch tot het andere. Het roept een vraag op, inspireert of alludeert en daar wil je dan het fijne van weten. Zo was Remi, de hoofdpersoon van De Mensengenezer erg onder de indruk van Stijn Streuvels. En omdat mijn vaders bibliotheek 's mans verzamelde werken bevat, dacht ik: Kom, ik waag me er eens aan. 

(Het was trouwens een gat in mijn cultuur dat er al langer om schreeuwde om gedicht te worden. Zo werkte ik ooit voor Streuvels' kleinzoon. De echtgenoot assisteerde ooit dé Streuvelskenner van Vlaanderen en werkgerelateerd kwam ik al in aanraking met de directie van Het Lijsternest. Normale mensen snappen dan dat het universum wil dat je die boeken leest, ik had er dus Koen Peeters voor nodig. Dit geheel terzijde, uiteraard)

De Vlaschaard

Misschien wel Steuvels bekendste werk, dateert uit 1907, en dat vraagt voor de huidige lezer enige aanpassing. Zoals een vriend van mij (blijkbaar nog zo'n Streuvelsfan) het treffend verwoordde: "Je moet wel een beetje mindful zijn voor dit boek. Je moet kunnen wachten, kunnen mijmeren over details, en het niet erg vinden om paginalang te wandelen langs ontluikende akkers of te staren naar hemelluchten".

Dat vind ik inderdaad geen probleem, en dus was dit boek voor mij een heerlijk rustige oase, waar ik enkele dagen met plezier heb vertoefd.

Generatieconflict

Dat wil niet zeggen natuurlijk dat er niets gebeurt, want al vanaf de eerste pagina is de spanningsboog in dit verhaal prominent. De oude boer staart met gebalde vuisten naar het winterse landschap en weigert koppig te aanvaarden dat dingen niet lopen zoals hij dat wil. Enkele pagina's later leren we ook zijn zoon kennen, de twintigjarige Louis, die dit seizoen graag zijn eigen stempel op het boerenbedrijf wil drukken.  Voeg daarbij ook nog een wulpse deerne die het bloed in Louis' aderen doet bruisen, en enige weerkundige tegenslagen, en je voelt gewoon dat dit alleen maar op een conflict kan eindigen...

Volkskundige pret

De spanningsboog in dit boek vond ik al fantastisch sterk, en hield me moeiteloos in de ban. Die koppige boer, die jonge arrogantie: generatieconflicten werken altijd. Maar wat ik minstens even leuk vond om te lezen waren de uitgebreide beschrijvingen van het leven op het boerenland. Want die boeren doen vanalles om goed weer af te smeken. Om de akkers te zegenen of om elkaar de loef af te steken. (daar zit 'm de link met de magie uit De Mensengenezer)

Bovendien krijg je en goed beeld van de loop van een jaar en de verschillende momenten waarop een grote groep seizoenarbeiders wordt ingeschakeld om het onkruid te wieden of de oogst binnen te halen. Natuurlijk een beetje idyllisch en rooskleurig, maar toch, er zal een stevige kern van waarheid inzitten. Zo denk ik met plezier terug aan een prachtig hoofdstuk over de maand mei, wanneer een grote groep vrouwen het onkruid weghaalt en elkaar ondertussen levenslessen doorgeeft. Die zijn verpakt in grappige liedjes, in schuine moppen en in dramatische verhalen. Echt indrukwekkend hoe Streuvels deze "leerschool des levens" neerzet.

Disclaimer

Ik was dus super enthousiast en gaf het boek door aan de echtgenoot. Hij bleek echter minder euforisch. Ik weet dat hij dapper doorleest, maar ik vrees dat hij het wat te breedsprakerig en uitvoerig vindt, en dat snap ik ook wel weer....

Niet meteen ieders kop of thee dus, maar ik het heb met smaak uitgedronken. Heerlijk mindful en behoorlijk meeslepend. Dus ik zou zeggen: probeer het eens!