Liefde op de tennisbaan: het enige verhaal

Wat kan een zomer lang duren als je jong bent. Oeverloos de dagen, slapeloos de nachten. Het is hangen en wurgen, zie ik bij de pubers, zeker tijdens die uren dat ze niet op een scherm mogen. Toch goed, denk ik dan, want we vervelen ons tegenwoordig veel te weinig. En het kan juist een voedingsbodem zijn voor creativiteit (al merk ik daar hier nog weinig van, ik blijf hoopvol)

Het boek dat ik deze week las begint ook in zo'n eindeloze zomer. Paul is weer thuis na een jaar aan de universiteit en verveelt zich te pletter. Zijn moeder stuurt hem naar de tennisbaan zodat hij zijn dagen een beetje vullen kan. Een beslissing die ze zich later beklaagt, want zijn leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Een zomerzotheid?

Aanvankelijk gaat Paul met lood in de schoenen het gravel op. Op de tennisclub stikt het namelijke van de "Carolines en de Hugo's" keurige types en daar heeft de langharige jongeling niet meteen trek in. Maar dan ontmoet hij Susan. Ze is grappig, gevat, tegendraads en ...zo'n dertig jaar ouder dan hij.

De twee buitenbeentjes trekken steeds meer samen op en zonder dat ze het meteen doorhebben worden ze verliefd op elkaar. Dat is natuurlijk razend spannend en in het geniep. Susan en Paul genieten dan ook met volle teugen van de zomer, de liefde en elkaar.

Vijftig jaar later blikt Paul met genoegen terug op die mooie tijd. En wat zou hij zijn boek graag hebben beëindigd na het eerste deel. Want die vrolijke lichtheid bleef niet duren, integendeel.

Het enige verhaal

Het tweede deel is inderdaad bitter. Susan geeft alles op voor Paul en wil met hem een nieuw leven opbouwen in het bruisende London van de jaren zestig. Dat gaat aanvankelijk goed, maar gaandeweg krijgt ze af te rekenen met een aantal demonen uit het verleden. Paul doet wat hij kan, maar moet machteloos toekijken hoe ze steeds verder van hem wegdrijft.

Ondanks alles blijft zijn liefde voor Susan het enige verhaal dat in zijn leven echt van tel is. Het verhaal dat hij telkens opnieuw beleeft, vertelt en analyseert. En dat hem een leven lang tekent.

De vertekende herinnering

Net als het magistrale "Alsof het voorbij is", gaat ook dit boek van Barnes over vergeten en herinneren. Paul is nog lang niet klaar met de verwerking van wat die zomer gebeurde. Hij is er zich ook van bewust dat hij zijn herinneringen bijkleurt, en aanpast in het licht van wat daarna gebeurde.

Het motto van het boek en de vraag die Paul zich telkenmale stelt is: "Wat is beter: lijden nadat je innig hebt liefgehad, of niet lijden omdat je nooit iemand echt heb bemind". Een vraag die hij niet één, twee, drie kan beantwoorden en die ook de lezer bezig houdt.

Aanrader?

 Ja, zeker wel. Ik vond dit een mooi zomerboek, dat ik met plezier gelezen heb. Het haalt niet het niveau van "Alsof het voorbij is" maar het zit wel in diezelfde sfeer en laat je mijmeren over de jeugd, verveling, veelbelovende zomerdagen en de last van bezorgde ouders....

En zo keek ik toch iets milder naar het gehang en gezucht van de pubers. Want ja, je vervelen tijdens de zomervakantie? Dat hoort er gewoon bij!