Günter Grass, Mijn eeuw

Men neme een eeuw. Honderd jaar vol breuklijnen en verschuivingen. Tien decennia vol kleine gebeurtenissen en wonderlijke uitvindingen. Dan scherpt men zijn pen, dopt deze in de inkt (sepia voor dat tikje patina) en schrijft voor elk jaar één verhaal.

Zo belandt de lezer voor een radiotoestel en draait aandachtig luisterend aan de knop. Flarden gesprekken zweven voorbij. We horen ongeruste moeders zuchten over hun kinderen (die zich ontpoppen tot nazi, punker of terrorist). Jonge meisjes proberen de charleston onder de knie te krijgen.  Oude heren blikken vol weemoed terug op hun heldendaden in de sport of op het slagveld. We beluisteren enthousiaste commentaren over de komst van de Zeppelin, de TV of en de stohoed, terwijl andere stemmen verbitterd terugblikken op de fouten die ze hebben gemaakt. Voor de fijnproevers spon de auteur af en toe een dun draadje tussen de verhalen. Een klein verbindingslijntje om te laten zien dat de mens nooit zoveel verandert.

Samen met Günter op reis door de turbulente twintigste eeuw. Een uiterst boeiende rit. Zij die de Duitse geschiedenis minder in de vingers hebben (ik beken), missen hier en daar een knipoog. En naar het einde toe neemt de heer Grass iets te vaak zelf het woord, wat jammer is. Maar verder een prachtig boek.

Leesvrienden, vertel mee eens, welk ander boek van Grass moet ik zeker eens lezen?