Ijzig




Kijk eens goed! Zo mooi kan ijs zijn. Tante kreeg dit parelende klompje zomaar cadeau aan haar raamkozijn! Wat een geflonker en geschitter. Een klein applausje was wel op z'n plaats.

Doch, wat een teleurstelling voor menig andere sneeuwvlok! Waar hun collega’s bij tante op groot gejuich werden onthaald, viel hen hoongelach ten deel. Misprijzing. Gebalde vuisten. En ze deden nog zo hun best. ’t is zielig.

Nu is tante de ijstijd ook wel beu hoor. En zou ze liever zitten soezen in de lentezon. Maar zij is er zo eentje die niet bij de (sneeuw)pakken gaat neerzitten. Maar die zich dan afvraagt: wat doet het met een mens om steevast in de kou te zitten? Word je daar dan zelf ook een tikje ijzig van? 

Daarom vandaag eens een auteur uit Ijsland onder de loep genomen: Olaf Olafsson. Reeds bejubeld door Anna, en met betere geloofsbrieven kan een auteur nauwelijks komen. We waren dus zeer benieuwd.



Petur Petursson is een Ijslander die tijdens de Tweede Wereld oorlog naar New York verhuisde en sindsdien amper naar zijn roots is teruggekeerd. We leren hem kennen als hij oud, verbitterd en knorrig is geworden. Tijd om zijn leven af te sluiten.

Maar er knaagt iets aan hem. Een “kleine misdaad” die hij jaren geleden beging. Die iets te maken heeft met zijn grote liefde. Die hem noopte de benen te nemen naar het verre Amerika. En die ervoor gezorgd heeft dat hij zijn familie in Ijsland slechts één keer heeft teruggezien.

Een misdaad die hij nog lang niet vergeten is en die zijn leven heeft vergald. Weg was zijn passie en zijn onschuld. Sindsdien telt voor hem alleen nog het werk. Poen scheppen, hard en meedogenloos. En vooral niet terugdenken aan Ijsland. Zijn vrouw en kinderen verwijt hij hebzucht en ijdelheid, maar ze hebben het duidelijk niet van een vreemde.

Neen, niet bepaald een zonnetje in huis, die Petur (oftewel Pete zoals hij zich is gaan noemen). Hij heeft zich met een huishoudster verschanst in een appartement en weigert elk contact met zijn kinderen. Wel schrijft hij flarden van zijn voorbije leven neer. Korte fragmenten, puzzelstukjes waar je als lezer veel plezier mee hebt. Want aanvankelijk heb je nog het raden naar de juiste volgorde.

Na zijn dood worden de stukjes tekst gebundeld en vallen in handen van een andere Ijslander. En die raakt geboeid door dit vreemde leven en wil weten hoe de vork in de steel zit. Hij trekt op onderzoek uit en komt, natuurlijk pas helemaal op het einde, te weten wat die kleine misdaad nu precies inhield.

Een fantastisch boek. Niet omwille van de charmes van de hoofdpersoon (ijzig is inderdaad het woord), maar wel door de subtiele spanningsopbouw, die je meesleept. Flash backs en flash forewards zijn nauwkeurig geplaatst, zodat je steeds sneller begint te lezen. De schrijfstijl is prachtig en er staan ook heel wat zinnetjes in om in te kaderen. Maar bovenal is het een prachtig en ontroerend verhaal over de zinloosheid van een vergooid leven. Schrijnend, maar mooi.

Kortom: echt een ontdekking, die Olaf. En zo zie je maar, uit Ijs(land) kan ook iets goeds voortkomen! Maar dat neemt niet weg dat het zonnetje ook welkom is!

PS. Een andere recensie van dit boek lees je bij de wraak van de dodo

Reacties

  1. Goedzo, weer een fan van Olaf Olafson erbij! De man verdient meer aandacht dan hij nu krijgt en ik ga nu natuurlijk onmiddellijk dit boek op mijn lijstje zetten, want deze had ik nog niet gelezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja, ik ben echt nieuwsgierig naar andere boeken van hem, echt een goede schrijver! Dank dat je me op zijn spoor hebt gezet!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts