Hier zie: poëzie!

Ja, ja, tante kreeg van een lieve stagiaire een doosje koelkastpoëzie. Dat leverde meteen dolle pret op en boeiende zinnen zoals bovenstaande. Maar verder was tante nooit zo van de dichtkunst. Als taalfan omringde ze zich weleens met gedichten op kalenders, posters en zakdoeken (lang leve plint) maar daar bleef het dan ook bij.

Tante had namelijk nogal last van vooroordelen. Het is niet mooi, nee, maar we zijn eerlijk. Het woord "poëzie" wekte immers onmiddellijk associaties op met "atonale muziek" en "hermetische kunst". Cultuuruitingen waar je vooral ernstig bij moet kijken en die niemand echt begrijpt, maar dat geven we niet toe. Nu is ernstig kijken voor tante doorgaans al een opgave,dus dat zou al een voldoende hoge drempel moeten zijn. Maar tante was ook bang dat ze neerslachtig zou worden van zoveel tristesse en vreemde meanderende zinnen. En dus liep ze met een flinke boog (en stevige pas) om de dichtbundels heen.

Daarnaast was tante (immer druk) ervan overtuigd dat ze nooit het geduld zou kunnen opbrengen om een gedicht te lezen. Henny Vrienten had het vorig jaar in zomergasten al over "het genoegen van de uitgestelde betekenis" en tante dacht dat ze dat genoegen nooit zou kunnen smaken. Zij wil doorgaans meteen duidelijkheid!Boter bij de vis.

Doch, vorige week was het gedichtendag, verder aangevuld door een heuse poëzie week. En toen kon tante er dus echt niet meer omheen, zelfs op de trein werden gedichten uitgedeeld. En dus dacht tante: kom, we bijten door de zure appel heen. We proberen het eens. Ze stoof naar de winkel en schafte zich onmiddellijk het meest recente standaardwerk aan. Voila, het lezen kon beginnen:

Op een rustig moment, zonder gillende theekopjes en zeurende katten, begon tante te bladeren. En ze ontdekte dat het allemaal nogal meeviel met die atonaliteit. Heel veel gedichten vertelden immers wel een verhaal. Ze vatten vooral kleine, mooie momenten in rake zinnen. En ja, daar houdt tante wel van.

Het was bovendien een aangenaam weerzien met poëzie uit haar jeugd. Want tante heeft op school nog gedichten moeten voordragen. Onder de appelboom van Kopland bijvoorbeeld. Een prachtig gedicht over een warme lenteavond, wanneer de rust weerkeert en het licht blauw wordt. En waarbij speelgoed gewoon even in het gras mag blijven liggen.

Ook de gedichten van Herman De Coninck bevallen tante zeer, net als kleine pareltjes van Judith Hertzberg en Hans Andreus. En er staat een prachtig gedicht in van Adriaan Morrien: "afscheid" waarin tante zich als bezorgde moeder zo herkent: "zul je voorzichtig zijn? ook al ga je alleen maar even een boodschap doen"

En nu begint tante dus elke dag met een gedicht uit "het gele boekje". Even mijmeren voor de dag begint en de andere gezinsleden ontwaken. Vanmorgen las tante zo een prachtig volwassen gedicht van Annie M.G. Schmidt "aan een klein meisje" waarin ze een kind waarschuwt voor de toverloze wereld van de volwassenen: "er zijn geen feeën meer en altijd is er weer wat anders loos....wees maar niet bang, je hoeft er nog niet in". Zo mooi en treffend dat tante er de hele dag aan heeft moeten terugdenken.

Dus ja, beste lezers, tante is om! En al kunnen zeker niet alle gedichten uit deze bundel haar bekoren, er is een onbekende wereld open gegaan. Eentje die om meer verkenning vraagt, om vele reizen en uitgebreide proefsessies. Dus dank, samenstellers van dit boek: u heeft me het juiste opstapje gegeven om hier verder in te duiken!