Leon en de leesclub




Na een lange, warme vakantie, vol wijdse horizonten, culturele ontdekkingen, kinderpret en waterplezier, was het weer tijd voor een leesclubavond. En wat voor één! De zon ging misschien iets te snel onder, maar we konden nog urenlang in de tuin zitten. En genieten van alle lekkere hapjes van de gastvrouw van deze avond. Zo heerlijk, dat we bijna een kookclub leken.

Maar het ging wel degelijk over boeken. En het heuglijke nieuws was dat alle leden het betrokken boek ook daadwerkelijk hadden gelezen. En uitgelezen bovendien. Waar twee maanden vakantie al niet goed voor zijn. De vlotte, meeslepende stijl van Leon de Winter bleek ideaal combineerbaar met zwambadgeluier en ander gelanterfant.

Gelukkig liepen de meningen weer heerlijk uiteen. Er waren er namelijk die vonden dat ze welleswaar fijn geëntertaind waren, maar dat ze er niet zoveel van meedroegen. Geen diepgravende filosofische inspiratie voor hen.

Anderen waren daarentegen erg onder de indruk van de actuele opzet van VSV. Terroristische aanslagen in Amsterdam hebben een impact op het leven van een groot aantal verschillende personages. Genuanceerd stelling nemen in het maatschappelijk debat, is dat niet typisch voor Nederlandse schrijvers, vroegen we ons af. Zijn dat namelijk niet vooral academici, terwijl in Vlaanderen eerder schoolmeesters naar de pen grijpen? Het lijkt wel of de rol van de schrijver in de Nederlandse maatschappij helemaal anders is dan die van de Vlaamse auteur. Er zijn altijd uitzonderingen om de regel te bevestigen, maar het idee werd gelanceerd dat Vlamingen het toch eerder hebben over het kleine, hun eigen leven, hun eigen gezin en amper grootste maatschappelijke problemen aankaarten (hier is nog ruimte voor verdere discussie, dacht theetante).

Vele hoofdrolspelers uit VSV lopen ook in het echte leven rond, zoals Wilders, Donner en Job Cohen. Leon de Winter schetst bovendien een niet erg flatteus portret van zichzelf. Sommigen vonden dat gedurfd, grappig en eerlijk, anderen ergerden zich daar dan weer blauw aan. We vroegen ons wel af hoe ver je kan gaan in het opnemen van echte personages in een fictief verhaal, vooral als er toch dingen aan bod komen als minnaressen, vreemde escapades, drugsdealerij enzo. Hoever gaat de vrijheid van de auteur dan (of zouden het allemaal vriendjes van de Leon zijn?)

We googelden nog even naar het overladen, aanstootgevend proza van de heer Theo Van Gogh. Hij speelt als beschermengel een bijzondere rol in dit verhaal. Dat De Winter diens scheldproza zich af moest schrijven, begrepen we ten volle. Want die persoonlijke aanvallen op onze Leon waren toch wel erg over de schreef. Opnieuw stelt zich dus de vraag naar de vrijheid van de auteur: kan je echt alles zeggen, moet alles maar kunnen?

En dan het einde van het boek, met een glansrol voor den Theo. Volgens sommigen niet erg geslaagd, anderen vonden het dan weer knap. Zoveel verhaallijnen samenbrengen in een natuurlijk slot, verdiende hoe dan ook respect. Eén van ons kreeg er zwaar een romatantisch beeld van. Stel u voor: de auteur aan zijn schrijftafel met een reuzengroot en uitgewerkt schema vastgeprikt aan de muur, en dan maar invullen. Een “ambachtelijk boek”, besloot ze (en dat was zeker positief bedoeld).

Kortom: naast veel leesplezier bezorgde VSV ons ook veel bespreekplezier! En dit zonder een vast bespreekschema te volgen. Bijkomende boeken en TV tips borrelden eveneens spontaan op. Na zo’n avond voelt een mens zich gewoon herboren en vol nieuwe plannen!

Voor de volgende leesclubs kozen we alvast de volgende boeken uit:
  • Bernard Dewulf, Kleine dagen (oktober)<\li>
  • Geert Mak, reizen zonder John (november)<\li>

  • Hopelijk levert dit evenveel vuurwerk op, we kijken er al naar uit!

    Reacties

    1. Omdat jullie het vroegen, even kleur bekennen. Ik vond dit een zeer meeslepend tussendoortje, maar ik draag er verder niet zoveel van mee. Ik heb graag boeken die ervoor zorgen dat ik het leven anders bekijk, wat filosofisch. Dit was voor mij meer een goed geschreven thriller. Misschien hou ik dus meer van Vlaamse boeken?! Een aanrader voor wie niet veel leest, maar ik verdiep me liever in het meer bespiegelende werk! Minder bombastisch, meer intimistisch..

      BeantwoordenVerwijderen
    2. Kijk, daar kunnen we wat mee. Nu ga ik verder nadenken over het verschil tussen Vlaamse en Nederlandse boeken en over de vraag welke boeken mij het meest aanspreken. Wat betreft Leon de Winter: ik ben er volgens mij nog nooit in geslaagd een boek van hem uit te lezen.

      BeantwoordenVerwijderen

    Een reactie posten

    Populaire posts