Winnie the Pooh (en het grote voorlees-gemis!)

Tantes theekopjes  zijn al lang niet meer zo klein. Er is er zelfs eentje al bijna volwassen. Nog een week of twee en hop, het is zover! Het tweede theekopje volgt vast ook dra en dus is het einde van een tijdperk nabij.

Uiteraard is dat prettig. Een mens krijgt zo weer eens tijd voor zichzelf. Men hoeft niet voor alles een babysit te regelen. Er moeten geen spartelende wezens meer in bad te worden gezet. En er hoeft nog zelden conflictbemiddelend te worden opgetreden. Kortom: best wel rustig.

Maar er is één ding dat ik enorm mis en dat is het voorlezen. En daardoor ook: de kinderboeken. Af en toe overvalt me nog de neiging om een verhaaltje te vertellen, maar geen puber die daar naar luistert natuurlijk; jammer, jammer.

Dus las ik Winnie the Pooh voor mezelf, in het gezelschap van Abel de kat (die trouwens wel wil luisteren, maar die ook op de meest ongepaste momenten ineens wegloopt en er zo blijk van geeft dat hij niet echt heeft opgelet. En dat is een schande!)

***

Winnie the Pooh dus, een ware ontdekking. Want wat een heerlijk grappig boek is me dat! Ik kende Pooh, Knorretje en co natuurlijk wel via Disney maar in het "echt" zijn ze veel leuker. En dan is er ook nog de uil, wat een zalig figuur! Al deze beestjes willen elkaar maar al te graag helpen en van dienst zijn, maar erg slim zijn ze niet. En dat zorgt natuurlijk voor heel veel grappige avonturen. Ik vond het echt een traktatie hoor, dit boek!

Ik heb bijvoorbeeld ontzettend moeten lachen om de manier waarop de dieren met elkaar converseren. Dat gaat ongeveer zo: 

• iemand gebruikt een moeilijk woord dat de anderen niet begrijpen (en de gebruiker weet het vaak zelf ook niet).
• deze anderen kijken elkaar verschrikt aan en menen in elkaars verwarde blik juist kennis en wijsheid te bespeuren
• zij gaan dan over tot het gebruiken van zinnen als: "ja, ik weet daar alles van!", "dat is echt iets voor hem" of "dat lijkt me zeer verstandig" maar dus zonder enige kennis van zaken.

En op die manier belanden ze in een mum van tijd op een queeste naar de Zuidpool (niemand die weet wat ze zoeken), op een zoektocht naar een ingebeelde diersoort, of naar een oplossing voor een probleem dat ze niet snappen. En ondertussen blijven ze uiterst beleefd en vol respect voor elkaar. Subliem!

***

Nu vertel ik natuurlijk wel aan anderen wat ik aan het lezen ben, en zo hoorde ik van vriendin Ann dat Winnie the Pooh op dit moment een zoveelste jeugd beleeft als Boeddhistische bijbel. Blijkbaar staan de personages symbool voor verschillende psychische uitdagingen. Iejoor is depressief, Winnie worstelt met een eetstoornis, Teigertje is een ADHD'er, Knorretje heeft last van oncontroleerbare angsten en de uil is een narcist. Het boekwerk biedt volgens deze lezing een sleutel tot een gebalanceerd leven zonder verzet en met volop zon.

Mmmm, ik weet niet hoor. Maar blij word ik er wel van, en bij het dichtslaan van Winnie the Pooh voelde ik me behoorlijk zonnig en mindfull. Dus op die manier zeker een inspiratiebron!

***

PS. Om nog eens te kunnen voorlezen heb ik me vorige week aangemeld als vrijwilliger bij de bibliotheek. Zo kan ik toch nog eens genieten van fijne kinderboeken in het gezelschap van eigenwijze kleuters. En daar heb ik nu al heel veel zin in!

De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: Drie kinderen in een kasteeltuin, lezend en spelend met honden, Auguste Allebé 1852.