Romeinse koorts (en eigenwijze dames) - Edith Wharton

Het was pas tijdens de derde Coronagolf dat ik het ontdekte: onze bibliotheek heeft ook een aanbod aan e-books.  O, mensen, wat een doos van pandora! Een groot aanbod aan pakkende titels en meeslepende kronieken binnen handbereik! Hoewel ik het papieren boek zeer genegen ben, en weinig me meer verblijdt dan een boekenlegger tussen wat al achter de rug is en wat nog komen gaat, ging ik toch overstag. En één van de eerste boeken die ik leende was een collectie verhalen van Edith Wharton, Romeinse koorts.

In deze bundel begeven we ons in de upper class van New York. En dat betekent natuurlijk: dames die bulken van het geld en zich ontiegelijk vervelen. Gelukkig zijn er altijd andere dames waar je op kunt neerkijken en waar je over kunt roddelen. Vooral dan als die andere dames gescheiden zijn of iets anders "raars" doen wat niet past in jouw keurig afgestofte wereldbeeld.

Wharton zet die buitenbeentjes vaak centraal in haar verhalen. Het gaat dan over vrouwen van een zekere leeftijd die terugblikken op hun leven en de radicale keuzes die ze hebben gemaakt. Dat doen ze met weemoed, en ja het "piekt" ook wel eens, maar zelden hebben ze spijt. Wharton weet zeer goed te treffen hoe moeilijk het kan zijn om buiten de groep te staan en wat het uiteindelijk ook weer oplevert: een leven op je eigen maat.

De bundel bevat verhalen in verschillende smaken, en dat is voor de lezer natuurlijk een feest. Want je weet niet wat je te wachten staat als je een nieuw hoofdstuk begint. Zo zitten er spookverhalen tussen, avonturenverhalen in het midden-oosten en hele kleine pareltjes die één avond als uitgangspunt nemen (heel knap gedaan). Ook reizen we mee op treinen, schuiven aan op grote feesten en snuiven de sfeer op van vakantie in Rome en op het Amerikaanse platteland. En tussendoor slaan we beschaafd een balletje tennis.

Deze bundel brengt tientallen jaren schrijfplezier samen en deze verhalen spetteren zowat van de pagina's af. Ik vond het heerlijk om erin te duiken en me te laten meevoeren door de eigenzinnige types die Wharton opvoert.

***

Als ik Wikipedia mag geloven, en waarom zou ik dat niet doen, was Edith Wharton zelf ook zo'n eigenwijze dame. Ze groeide op in de New Yorkse Society en verzette zich daar van jongs af aan al tegen. Haar leven lijkt daardoor ook wel op een roman. Ze maakte vele avontuurlijke reizen, had minnaars en woonde lange tijd in het buitenland. Tijdens de Eerste Wereldoorlog verbleef ze in Parijs en zette zich daar ronduit heroïsch in voor de Belgische vluchtelingen (wat me natuurlijk nog extra voor haar inneemt). Bovendien, naast romans en korte verhalen schreef ze ook dikke boeken over binnenhuisinrichting, waar ze blijkbaar echt een kei in was. Kortom, haar autobiografie staat in eens hoog op mijn lijstje (en ik heb ontdekt dat die zowaar beschikbaar is in vaders bibliotheek, dus dat komt helemaal goed)

****

Maar wat vind ik nu van e-books? Is het een blijver of een bevlieging? Ik weet het nog niet. Ik heb in elk geval de papieren pagina's gemist, alleen al omdat lezen in de tuin met een tablet echt niet zo handig is. Ik blijk het ook heerlijk te vinden als een boek wat rondslingert in huis en ik het af en toe eens tegenkom op het hoekje van de tafel of bij een leesstoel. En dat is een charme die ik nu natuurlijk heb gemist.

Voor mijn blijven e-books dus een handig plan B. Kan ik niet naar de bibliotheek of overvalt me een plotse leeshonger, dan weet ik waar ik terecht kan. Maar diep in mijn hart heb ik nog het liefste een echt boek. Wat jij?

De afbeelding is publiek domein via Rijksstudio: Les Belles Sauvagesses de 1920, Henri Reidel, naar George Barbier, 1920