Boeken lezen is kinderspel - Een trouwe vrouw

Ze zeggen altijd dat je naar je kinderjaren moet kijken als je twijfelt of je op het juiste spoor zit. Wat je toen leuk vond blijkt een goede indicator voor talent en energie. Ik denk dat dat klopt. Ik was er namelijk zo eentje die thuis bibliotheekje speelde. En ik maakte op school met het grootste plezier boekbesprekingen. Need I say more...

Nu hebben schoolse boekbesprekingen een altijd redelijk voorspelbare structuur. Zo moesten we steevast de protagonist voorstellen, de antagonisten beschrijven en een passage kiezen die ons het meeste aansprak. Andere vaste waarde was "verklaar de titel" en gek genoeg is dat eentje die ik nog altijd toepas. Ik mag er tijdens het lezen van een boek graag over nadenken.

Sommige titels zijn helder, duidelijk en recht voor de raap. Ze zeggen waar het op staat en dekken de lading. Andere zijn heerlijk mysterieus en leveren wat meer denkwerk op. Sommige titels zijn slecht gekozen, andere zijn dan weer onvergetelijk. Maar wat ik deze week met een titel meemaakte, overkwam me nog nooit.

Een trouwe vrouw

Zoals ik vorige week al aankondigde was deel twee van Jane Gardams reeks over Old Firth aan de beurt. Dit maal zoekt Gardam het perspectief van Betty op, de vrouw van Edward Feathers. Boeiend om te lezen hoe zij tegen de zaken aankeek. En om te weten te komen waarom ze bepaalde keuzes maakte die ik in het eerste boek niet begreep. Heel wat passages uit deel één komen namelijk terug en krijgen een diepere lading of een andere context, en dat is wel zo prettig!

(Bij wijze van persoonlijke verzuchting: Betty en ik zouden geen vriendinnen kunnen zijn. Ik vond haar helemaal niet sympathiek eigenlijk, ze ergerde me een beetje. Misschien omdat ze juist te weinig echte keuzes maakt? Of omdat ze er een soort dubbelleven op na houdt? Maar goed, je hoeft de protagonist niet leuk te vinden om van een boek te kunnen genieten, natuurlijk, en genieten was zeker aan de orde)

De titel "een trouwe vrouw" is goed gekozen, vond ik, omdat die wel een beetje dubbel is. Betty blijft trouw aan Old Firth, terwijl ze tegelijk op structurele basis vreemd gaat met Veneering, en ook daar dan weer trouw in is. Glimlach van tevredenheid dus bij theetante: de titel is goedgekeurd!

Aan het einde van het leesproces toch even spieken hoe het boek in het Engels heet...

The man in the wooden hat

Helemaal anders dus, en dat zette mijn interpretatie van dit boek op losse schroeven. Want: was Betty eigenlijk wel de protagonist? Ging het niet eigenlijk om een heel andere figuur, die in de marge opduikt en uiteindelijk alle touwtjes in handen bleek te hebben? Door de lens van de oorspronkelijke titel bekeek ik het verhaal met andere ogen, en vielen me heel andere dingen op. Er verschoof heel veel in de interpretatie. Andere passages werden cruciaal, reacties kleurden anders in en ik begon Betty zowaar beter te begrijpen. Waarom o waarom is die Nederlandse titel zo anders?

Nog nooit heeft een titel van een boek me zoveel inzicht gegeven en plezier verschaft. En ik moet u vast niet vertellen dat ik het heerlijk vind als dat gebeurt!


En tot slot nog even gluren bij de buren: