Mieters!

De voorbije dagen bracht ik door op de wereldtentoonstelling. Die van 1958 in Brussel om precies te zijn. Een wonderlijk spektakel van technische hoogstandjes en groot optimisme. Elke natie liet zich van zijn beste kant zien. Wereldvrede leek binnen handbereik. En het atomium glansde als nieuw.

Ik bezocht deze expo samen met Thomas. Een Britse ambtenaar van begin dertig. Hij kreeg de kans om de suffe Londense voorstad waar hij woonde voor zes maanden te verruilen voor het mondaine Brussel. Zijn enige taak was toezicht houden op de pub in het Britse paviljoen, en omdat zulks weinig inspanning vereiste, had hij tijd over voor lange wandelingen en een feestelijk expat bestaan.

We waren niet alleen, want de charmante fairhostess Anneke vergezelde ons vaak. Zij was beslist op Thomas gesteld. En hij? Hij verzweeg dat hij in London en vrouw en kind had, misschien zegt dat wel genoeg.

Ik liet hem ook mijn eigen stad zien, het prachtige Leuven. We bezochten ook het schone Wijgmaal daar vlakbij. Thomas vertelde me immers dat zijn moeder in 1914 dit dorp was ontvlucht. Haar grote wens was een foto van haar zoon in het botenbloemenveld langs de Dijle. Daar hebben we dus voor gezorgd!

Het leek allemaal zo zonnig en zorgeloos, zo onschuldig en beschaafd. Maar was dat slechts een vernisje, vraag ik me nu af? Want er waren ook die twee Britse geheim agenten, die te pas en te onpas opdoken. Zij fluisterden Thomas opdrachten in het oor, bestookten hem met vragen en staken stokken in de wielen. Dit bleef de koude oorlog. Zijn vriendschap met een Russische journalist en een Amerikaanse actrice bood kansen, volgens hen. En Thomas ging daarin mee. Vaderlandsliefde boven alles, toch?

Ik zag wel dat dit hem kwelde, net als de situatie op het thuisfront. Want zijn vrouw Sylvia leek wel erg veel bezoek van de buurman te krijgen. En Anneke? Zij werd duidelijk steeds moeilijker om te weerstaan.

Ja, het ware memorabele maanden, die zomer in Brussel. Ik denk er met plezier aan terug. Elke ochtend op weg naar mijn werk zie ik het atomium in de verte blinken. Dat voert me moeiteloos terug naar Thomas en die mieterse dagen op de expo.