Een heel zwaar leven

Ja, mensen, het zijn pittige tijden. De combinatie van pubers in huis en moeder die even wat extra aandacht nodig heeft, is op zich al geen aanrader. De voorbije weken kwamen daar nog bij: een luizenplaag, een slecht rapport, een zieke kat, vele verloren voorwerpen en algehele vermoeidheidsverschijnselen.  Op zo'n moment zing ik al eens met Brigitte Kaandorp dat ik een "Heel zwaar leven" heb, dat relativeert de boel meteen een beetje.

Wat ook relativeert is het lezen van een goed boek. Daar maak ik hoe dan ook tijd voor in alle drukte. En de voorbije week werd ik echt geraakt door "De buurjongen" van Jan Siebelink. Een mooi, eenvoudig en ontroerend verhaal over écht een heel heel zwaar leven.

Hoofdpersoon is Henk Wielheesen, een jongen met een lichte mentale beperking die de wereld met een heel aparte blik bekijkt. Hij laat zich graag meevoeren door grote emoties en stoot daarbij op veel onbegrip, vooral dan van zijn stiefmoeder. Gelukkig zijn er de buren, die wel zien wat Henk nodig heeft. Zij vangen hem vol liefde op en steunen hem de rest van zijn moeizame leven.

Want echt eenvoudig wordt het nooit. Zolang Henk erin slaagt alles klein te houden, de tuin te verzorgen en rustig te genieten van de zon in het gras, gaat alles goed. Zodra er rimpelingen in het water verschijnen, gaat hij echter onderuit. Keer op keer blijkt hij niet bestand tegen het leven. Keer op keer is er liefde die hem opvangt en een schouderklopje geeft.

Een mooi, ontroerend boek over een zwaar leven vol beperkingen. En hoe een mens daarin toch momenten van groot geluk kan vinden. Want misschien komt het daarop aan, denk ik in deze roerige tijden, dat je kunt blijven genieten van de kleine dingen. Een uurtje in de zon, een kopje koffie, een fijn lied op de radio.

Ik weet het, dat klinkt heel klef en zo, maar het zijn nu wel die dingen die me helpen. En natuurlijk ook: even kunnen wegdromen in een goed boek. Dit was er alvast eentje die ik u zeker kan aanbevelen.