Het Jane Austenproject - deel III ( en voorlopig slot)

De voorbije weken heb ik doorgebracht in het gezelschap van Jane Austen. Mensen, het was heerlijk! Ik genoot van haar humor, haar mensenkennis en haar verhalen. Vandaag het verslag van de derde week van mijn projectje. En een voorlopige conclusie.

Northanger Abbey

Na Pride and Prejudice las ik met heel veel binnenpretjes Northanger Abbey, een heel fijn boek vol knipoogjes naar de Gothic Novels. Catherine, de hoofdpersoon uit dit verhaal, is  een meisje van 17 en laten we zeggen, een tikje naïef. Dubbele bodems en verborgen agenda's zijn niet zo aan haar besteed. Wel droomt ze graag weg bij spannende romans over verlaten ruïnes, vol vleermuizen, geesten en andere spoken. Tijdens een verblijf in Bath leert ze een andere fan van dit soort verhalen kennen: Henry Tilney. Samen kunnen ze urenlang doorbomen over geheime lades, kasten vol schatten en verborgen doorgangen. Als ze naderhand mag komen logeren bij zijn zus en zij in een oude abdij blijkt te wonen, slaat de fantasie van Catherine op hol. Met alle gevolgen van dien.

Ik zei het al, dit boek is deels opgevat als een parodie, en daar speelt Jane heel leuk op in. Zeker in het begin van het verhaal merkt ze vaak smalend op dat een echte heldin nu dit of dat zou doen, of dat de lezer vast dit of dat verwacht, maar Catherine beantwoordt dan net niet aan dit ideaal. En natuurlijk is het verhaal dat Catherine zelf bedenkt ook heerlijk over the top. Voor mij is het duidelijk: Britse humor bestaat al eeuwen.

Ook eeuwenoud zijn bepaalde types mensen. Jonge mannen bijvoorbeeld die kicken op snelheid. In Northanger abbey zijn de bolides waarover ze opscheppen rijtuigen, maar vervang dat even door pakweg een Tesla en de dialogen zijn moeiteloos actueel. Het snobisme van de dames en het flirterige gedrag van Catherines vriendin Isabella zijn ook zeer herkenbaar. Voor ons dan, want onze lieve goedgelovige Catherine heeft het allemaal veel te laat door.

En dan is er nog die grote cliffhanger, die ik totaal niet zag aankomen. (ik hou het vaag anders ziet u hem wel, en dat zou jammer zijn) Ik zat op de trein en moest net afstappen toen het gebeurde. Wat een spanning, wat een vraagtekens, wat een draai aan het  verhaal op twee hoofdstukken voor het einde! Bij thuiskomst kon ik niet anders dan meteen verder lezen!

De koningin van de Engelse literatuur?

Naast het lezen van een zeer amusant boek, heb ik me ook even verdiept in de academische kant van de zaak. Via een reactie van Kim op een eerder bericht kwam ik op een geweldig debat uit, dat me uren in de ban heeft gehouden.

Nu denkt u waarschijnlijk: een academische discussie over wie nu de grootste is Austen of Brontë, dat is sahaai, maar dan kent u de Britten niet. Niet alleen hebben ze een geweldig grappige professor ingehuurd, die goed kan vertellen, ook zijn er vier topacteurs bijgehaald die illustreren hoe geweldig de dialogen van Jane Austen zijn. Ik heb zo moeten lachen om de scène uit Emma die werd nagespeeld en de dialoog tussen meneer en mevrouw Bennett is echt hilarisch.

Het maakte me natuurlijk ook heel nieuwsgierig naar Emily Brontë en Wuthering Hights, want als een topauteur als Kate Mosse dit het beste boek ooit noemt, dan moet ik dat toch ook maar eens lezen. (op naar een volgend projectje?) Kortom: anderhalfuur kijk- en luisterlezier: gun het uzelf!

Jane en de nieuwe media

Mijn obsessie deze kerstvakantie met Jane Austen had natuurlijk een zware weerslag op het gezin. Dat moeder zit te lezen, dat gebeurt vaker, dat ze hardop in de lach schiet als wat minder. En dan word je als kind en echtgenoot ook nog eens min of meer gedwongen om naar de film Mansfield Park te kijken. De gezinsleden deden dat echter zonder morren (bravo) en hadden zowaar plezier in het verhaal, de kostuums en de decors. Toch vond de jeugd het allemaal wat oubollig....

En laat ik daar nu eens een geweldig antwoord op gevonden hebben! De dochter en ik smullen op dit moment nog van de Lizzy Bennett diaries, een werkelijk zeer grappige en heel slimme vertaling van Pride en Prejudice in de vorm van vlogs. Erg Amerikaans, dat wel, maar zo goed gedaan!

Ik kwam deze serie op het spoor via een  TED-talk over Jane Austen en sociale media (waar een mens al googelend op uitkomt). Het verschil en de overeenkomsten tussen Janes manier van communiceren en de vlog word daar mooi in uitgelegd. Als u de 100 vlogberichten wat te veel van het goede vindt, kijk dan in elk geval naar deze talk.

Net zo Amerikaans is de podcast over Jane Austen uit de reeks "Stuff you missed in history class". Twee zeer rad van tonge Amerikaanse dames vertellen in sneltreinvaart over het leven van Jane. Ze doen dat bijzonder vlot en tussendoor zijn er ook nog heel enthousiast gebrachte "words from our sponsors" (toen ik luisterde was die sponsor trouwens een fabrikant van heel bijzondere onderbroeken, blijkbaar het ideale kerstkado!) Het lijkt door de vorm en die sponsoring misschien een tikkeltje oppervlakkig, maar ik heb hen op geen enkele fout kunnen betrappen. Meer zelf: ik vond dat ze een verrassende en boeiende keuze hebben gemaakt en een leuk portret hebben geschetst. Het maakt me beslist nieuwsgierig naar hun andere podcasts.

Conclusie

Jane Austen heeft me een heel fijne, vrolijke en ook gevarieerde kerstvakantie bezorgd. Ik ontdekte veel nieuwe dingen (vlogs en podcasts bijvoorbeeld) en ik liet me meeslepen door geweldige verhalen. De humor verraste me, het levensverhaal van Jane ontroerde. Ik ga zeker de komende jaren nog boeken van haar lezen. Persuasion bijvoorbeeld, dat nagenoeg iedereen haar beste werk noemt, en Emma.

Bovenal heb ik de smaak van dit soort kleine projectjes te pakken gekregen. Ideaal voor in de vakanties. Ik heb een heleboel nieuwe projecten in mijn hoofd voor de komende jaren. En er zijn nog veel Victoriaanse auteurs die ik verder wil leren kennen.

Zo ga ik dus tintelend van de nieuwe ideeën een nieuw jaar in. Moge het weer een fijn leesjaar worden!