Ken Follett - meesterverteller!

Sommige boeken lees je moeiteloos uit. Ademloos sla je bladzijde na bladzijde om.Tussendoor heb je heimwee naar het verhaal. Andere boeken, zelfs hele dunnetjes, vragen soms veel meer inspanning. Vragen diep ademhalen om toch verder te lezen. Hoe komt dat toch? Wat maakt iemand tot een goede verteller?

De voorbije anderhalve week raakte ik weer helemaal in de ban van de Kingsbridge saga van Ken Follett. Eerder berichtte ik hier al in jubeltonen over deel een en deel twee. Deel drie Het eeuwige vuur loste weer alle verwachtingen in: wat is het jammer dat dit boek uit is!

Het verhaal

Oké, even het verhaal! Deze keer bevinden we ons in de zestiende eeuw. De bloederige strijd tussen protestanten en katholieken staat centraal, en maakt ook slachtoffers in Kingsbridge. Ned, de hoofdpersoon, wil dat het ophoudt, en zet zich een leven lang in voor godsdienstvrede. Daarvoor moet hij wel het kleine Kingsbridge verlaten. Hij werkt zich op aan het hof van konigin Elisabeth en zet hier en geheime dienst op. Een netwerk van spionage en contraspionage brengt hem naar Frankrijk en de Nederlanden. Uiteraard is zijn grote liefde Margery katholiek, en dus onbereikbaar. Daarnaast kruisen ware slechteriken zijn pad. Voeg daarbij een stroom aan fascinerende historische details, en heel wat waargebeurde verhalen over kettervervolging en koninklijke intriges en u begrijpt dat mijn leven zich erg veel in de leeshoek heeft afgespeeld.

Wat maakt Follett tot zo'n goede verteller?

Die vraag blijft me wel achtervolgen. Zeker toen ik na het lezen van dit dikke boekwerk een dunner boekje opensloeg en meteen weerstand voelde: tegen het verhaal, de personages, de manier van schrijven (deze auteur krijgt over enkele maanden nog een tweede kans hoor, want het is ondankbaar om na Follett te moeten optreden)

Enige analyse levert de volgende succesfactoren op:

• Herkenbare personages: ze leven dan wel in de zestiende eeuw, maar ze hebben dezelfde gedachten, overtuigingen en emoties als wij (en daar zit natuurlijk wel een anachronisme van jewelste, maar dat kan de pret niet drukken)
• Zwart-witte personages: ze zijn namelijk of super goed en principieel of echt bar, bar slecht. Dat zoiets werkt weten de soaps ook.
• Over soaps gesproken: de afwisseling tussen verschillende verhaallijnen werkt voor mij ook heel goed: o, ja , hoe zou het nog zijn met....
• Heel veel visuele beschrijvingen: van decors, kledingstukken, ... ze maken dat je de scène voor je ziet (Follett is niet zo van de filosofische beschouwingen!) Helaas betekent dit ook: heel wat bloederige details bij folteringen en onthoofdingen (ik heb nogal vaak gegild vanuit de leeshoek)
• Ware liefdes: zo van die koppels die voor elkaar bestemd zijn, maar door omstandigheden erg lang moeten wachten tot ze echt samen kunnen zijn (of waarbij het noodlot toeslaat na een gelukkige start)

Al het bovenstaande zou u kunnen doen besluiten om dit boek aan u te laten voorbij gaan. Dat zou ik in theorie snappen. Maar, proef toch even van de praktijk! Want de mix van deze verhaalelementen zorgen voor een betoverende leeservaring: een tijdsreis zonder weerga.

Ik duim nu voor een vierde deel van de Kingsbridge saga!En dat doen andere boekbloggers ook, zoals Hebban, en  Koen van quis leget haec.