De acht bergen oftewel: allen op wandel!

 "De pahaden op, de lahanen in, vooruit met flinke pas!" Ik hoor het mijn moeder nog zingen op mening schaduwrijk bospad. Mijn ouders waren allerminst sportief, en toch hielden ze erg van wandelen. 's Avonds een ommetje om na de koffie en op vakantie -hops- de velden in. Soms met gezang, vaker gewoon in stilte genietend van het groen. En af en toe sprongen ze zelfs vrolijk over een beekje. Stel je voor!

Zo komt het dus dat ook ondergetekende graag en vaak haar wandelschoenen aantrekt. Elke week minstens twee keer een flinke frisse neus halen, uitwaaien en helemaal opgewekt weer thuis aan de thee. Zo doen we dat!

Een voorgevoel...

Dus toen er een boek langskwam dat over wandelen gaat, was mijn interesse meteen gewekt. Al heb ik geen ervaring met bergbeklimmen, ik had wel zin in een heerlijk boek over mijmeren bij bergbeekjes en zo. Ik wist het zeker: dit was hét boek dat ik in drukke tijden nodig had.

Klopte mijn voorgevoel? Ja en nee. Dit was inderdaad het boek dat ik nodig had, want het is een prachtige vertelling over het leven, de vriendschap en de natuur. Maar het was ook helemaal anders dan verwacht. Want hier gaat het niet om vrolijke vakantie-ommetjes met een vleugje meditatie. Hier gaat het om mensen die zich meten met de natuur, en die misschien nog wel het liefste in de natuur zouden willen verdwijnen.

Het verhaal

Pietro is elf als zijn ouders een vakantiehuisje kopen in een Italiaans Alpendorp. Elke dag trekt zijn vader er uren op uit: de bergen in. Weg van de woelige wereld. Ondertussen speelt Pietro met Bruno, een echt bergkind. Later gaan de jongens mee op wandeling. Geen vrolijk gezang onderweg, wel tonnen doorzettingskracht. Vader blijkt onverbiddelijk: zijn hoogte is de top en de jongens moeten mee. Niets te meditatie en verbinding; hard labeur staat op het programma.

De jaren verstrijken. Pietro reist de wereld rond, Bruno blijft in de bergen. De vader trekt zich steeds meer terug uit de wereld en sterft helemaal eenzaam op een parkeerplaats. Hij laat zijn zoon wel een prachtige erfenis na: een bouwgrond voor een berghut. De passages waar Pietro en Bruno samen bouwen aan deze hut, zijn voor mij de mooiste uit het boek. Alles komt er samen: het respect voor de natuur, de voldoening na het harde weren, de onuitgesproken, maar zeer grote vriendschap en het genot van een glas goede wijn.

Maar Pietro kan niet blijven, de wereld trekt. De volgende jaren ontmoeten de mannen elkaar nog regelmatig in de bergen. En gaandeweg groeit er meer begrip voor wat de vader ooit bewoog om zo in de bergen op te gaan.

De boekenclub

De andere leden van de boekenclub waren net als ik bijzonder gecharmeerd door het verhaal. We vonden het alleen erg lastig om te benoemen wat er precies zo goed aan was. Het was echt een soort gevoel, een soort trance ook, van een goede verteller die je - heel rustig - op sleeptouw neemt. Tegen onze gewoonte in hebben we er niet lang over gepraat. Soms is iets gewoon goed, zonder meer en is het bijna zonde om er veel woorden aan te verspillen.

Die ongrijpbaarheid komt ook door de tegenstellingen die zo prachtig in dit boek verweven zijn. Er zit best veel drama in dit boek, en toch wordt het nooit sensationeel. Er blijft veel onuitgesproken en tegelijk staan er prachtige zinnen in over het leven, die heel exact benoemen waar het om draait. En de metafoor van de berg als een toevluchtsoord werkt ook ontzettend goed.


Hippies

Nu hoor ik u toch ergens pruttelen van: "Weer zo'n zweverig hippieboek, zeker?" Er zit inderdaad een flinke scheut "back to basics" in, maar zweverig wordt het nooit. Daarvoor is de natuur te onbetrouwbaar. Niet alle verhaallijnen in dit boeken lopen goed af. De terugkeer naar de natuur wordt dus zeker niet gepresenteerd als een oplossing, of een laatste redding. Verre van.

En toch, toch blijft die natuur trekken. De bergen lonken. Hoe vijandig ze ook kunnen zijn.

****

Kortom, beste lezers, 

Theetante knoopt snel nog even haar wandelschoenen vast : 

de paden op

de laden in

Vooruit, met flinke pas!