Los – Tom Naegels
De oude Grieken wisten het al: zelfkennis siert de mens.
Wijs is degene die zichzelf relativeren kan, die kan lachen met de eigen minpuntjes.
Een hele kunst. En deze week heb ik ‘m beoefend! Tom Naegels liet me
schuddebuiken om mezelf. Wat heb ik gelachen (al was het toch een tikje groen)
Want ja, ook ik ben er zo eentje! Een hoog opgeleide,
politiek correcte en weldenkende mens. Een intellectuele softie, die ervan
uitgaat dat praten alles oplost, en dat alle mensen van goede wille zijn.
Begrijp me niet verkeerd: die naïviteit koester ik, maar het is af en toe ook
een beetje belachelijk, al dat begrip voor de medemens, al dat utopisch
verlangen naar wereldvrede.
Tom merkt in dit boek in elk geval dat de wereldverbeteraar
in hemzelf het moeilijk krijgt in het Antwerpen van rond het jaar 2000.
Enerzijds is er zijn opa, socialist in hart en nieren, die op sterven ligt in
een katholiek ziekenhuis en zich te pletter ergert aan alles en iedereen. Hij
wil dood, zo snel mogelijk, maar botst tegen een juridische procedure om u
tegen te zeggen.
Tom zelf heeft net gebroken met zijn vriendin ( niemand mag
het weten) en zoekt als journalist naar verklaringen voor de rellen in
Borgerhout. Wat drijft de jonge moslims in de stad tot zoveel geweld? Tom gaat
vol goede moed op onderzoek, en dat levert hilarische misverstanden op. Zoals
de scène als hij zijn brommerige opa meeneemt naar een inburgeringscursus en de
oude socialist de softe gespreksvormen aldaar genadeloos belachelijk maakt.
Meermaals heb ik gegrinnikt, en tegelijk stemt dit boek me ook
zeer ernstig. Haarfijn legt Naegels het communicatieconflict bloot tussen
welmenend Vlaanderen en de nieuwkomers. Twee culturen en twee wereld die elkaar
maar moeizaam begrijpen, zo merkt hij aan den lijve als hij een vriendin uit
Pakistan krijgt en de misverstanden zich opstapelen.
De spanningsboog tussen het afscheid van een oude politieke
cultuur (het socialisme van weleer) en de opkomst van grote maatschappelijke
veranderingen (de migratie) maken dit boek erg pakkend en actueel. Ik heb er
alvast van geleerd dat mijn politieke correctheid behoorlijk naïef kan zijn, en
haar doel helemaal kan missen. Wat dan beter is? Daar ben ik niet meteen uit.
Maar dat we er niet komen met alleen maar begripvol zijn en tolerant is
duidelijk.
Een sombere boodschap, in een af en toe behoorlijk
humoristische verpakking steken: je moet het maar doen!
Ik vind dit boek echt fantastisch. Zowel de onderwerpen als de manier waarop ze gebracht werden hebben me enorm geboeid. In het begin had ik het wat moeilijk want het zei me niet veel. Naarmate ik meer leesde werd ik er echt in meegesleurd. Ik raad dit boek aan iedereen aan!
BeantwoordenVerwijderen