Los – Tom Naegels



De oude Grieken wisten het al: zelfkennis siert de mens. Wijs is degene die zichzelf relativeren kan, die kan lachen met de eigen minpuntjes. Een hele kunst. En deze week heb ik ‘m beoefend! Tom Naegels liet me schuddebuiken om mezelf. Wat heb ik gelachen (al was het toch een tikje groen)

Want ja, ook ik ben er zo eentje! Een hoog opgeleide, politiek correcte en weldenkende mens. Een intellectuele softie, die ervan uitgaat dat praten alles oplost, en dat alle mensen van goede wille zijn. Begrijp me niet verkeerd: die naïviteit koester ik, maar het is af en toe ook een beetje belachelijk, al dat begrip voor de medemens, al dat utopisch verlangen naar wereldvrede.

Tom merkt in dit boek in elk geval dat de wereldverbeteraar in hemzelf het moeilijk krijgt in het Antwerpen van rond het jaar 2000. Enerzijds is er zijn opa, socialist in hart en nieren, die op sterven ligt in een katholiek ziekenhuis en zich te pletter ergert aan alles en iedereen. Hij wil dood, zo snel mogelijk, maar botst tegen een juridische procedure om u tegen te zeggen.

Tom zelf heeft net gebroken met zijn vriendin ( niemand mag het weten) en zoekt als journalist naar verklaringen voor de rellen in Borgerhout. Wat drijft de jonge moslims in de stad tot zoveel geweld? Tom gaat vol goede moed op onderzoek, en dat levert hilarische misverstanden op. Zoals de scène als hij zijn brommerige opa meeneemt naar een inburgeringscursus en de oude socialist de softe gespreksvormen aldaar genadeloos belachelijk maakt. 

Meermaals heb ik gegrinnikt, en tegelijk stemt dit boek me ook zeer ernstig. Haarfijn legt Naegels het communicatieconflict bloot tussen welmenend Vlaanderen en de nieuwkomers. Twee culturen en twee wereld die elkaar maar moeizaam begrijpen, zo merkt hij aan den lijve als hij een vriendin uit Pakistan krijgt en de misverstanden zich opstapelen.

De spanningsboog tussen het afscheid van een oude politieke cultuur (het socialisme van weleer) en de opkomst van grote maatschappelijke veranderingen (de migratie) maken dit boek erg pakkend en actueel. Ik heb er alvast van geleerd dat mijn politieke correctheid behoorlijk naïef kan zijn, en haar doel helemaal kan missen. Wat dan beter is? Daar ben ik niet meteen uit. Maar dat we er niet komen met alleen maar begripvol zijn en tolerant is duidelijk.

Een sombere boodschap, in een af en toe behoorlijk humoristische verpakking steken: je moet het maar doen!

Reacties

  1. Ik vind dit boek echt fantastisch. Zowel de onderwerpen als de manier waarop ze gebracht werden hebben me enorm geboeid. In het begin had ik het wat moeilijk want het zei me niet veel. Naarmate ik meer leesde werd ik er echt in meegesleurd. Ik raad dit boek aan iedereen aan!

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts