De doorgang – David Mitchell

Met de feestdagen nog in het vooruitzicht was het voor de boekenclub duidelijk: de komende periode zouden we ons niet wagen aan doorwrochte zinnen en stevige literaire analyses. We zouden kiezen voor een lekker weglezend boek, zo eentje dat je op een winteravond uitleest, genesteld onder een warm dekentje en met een pot thee bij de hand. De blog van Anna zorgde voor inspiratie en daar gingen we: de schemering tegemoet.

De doorgang is inderdaad zo’n echt twilight zone boek, waarbij argeloze stervelingen de grens tussen realiteit en het paranormale overschrijden, en zo in een vreemde wereld terecht komen. Waar niets is wat het lijkt, en de tijd anders loopt. Velen overleven het niet en de vraag die je tot het einde in ban houdt is: hoe zal dit ooit eindigen?

De leesclubdames pijnigden zich om hun oordeel over dit boek in één woord uit te spreken: “Creepy” was het eerste dat opdook, gevolgd door “intrigerend” en “fascinerend”. Maar één woord is echt te weinig om te omschrijven wat er nu zo goed was aan dit boek, vonden we, en dus groeven we dieper.

De vertelstructuur bijvoorbeeld zit bijzonder ingenieus in elkaar. Je voelt als lezer dat er een vakman aan het werk is, die ragfijne draden tussen de verschillende hoofdstukken smeedt. Die kleine hints geeft, die dan weer in een later hoofdstuk van grote betekenis zijn. En die fijntjes inspeelt op onze verwachtingen om er dan toch net weer een onverwachte draai aan te geven. Dat soort fratsen geven ons zin om meer van Mitchell te lezen.

Want we hadden toch het gevoel dat dit boek een soort vingeroefeningetje was. Een tussendoortje. Het las vlot en we hebben ons niet verveeld, maar heel veel diepgang zat er niet in. Het leek puur entertainment, niet iets waar we een les uit trokken of zo. Maar wel heel goed gedaan, en het zou ons niet verbazen als dit boek snel wordt verfilmd (al zou dat ook weer jammer zijn…)

We vermoeden ook dat het verhaal vast vol knipogen zit naar andere werken in het genre die we niet gezien hebben. Zo bleken er personages in rond te lopen die in andere boeken van Mitchell terugkomen. En we zagen ook enige parallellen met elementen uit de Harry Potter saga. 

We denken dus dat Mitchell veel meer in zijn mars heeft dan dit langgerekte korte verhaal. En ook dat wij zelf misschien wat beter hadden moeten lezen. We lieten ons nogal meeslepen, vandaar. Een tweede lectuur van de doorgang wordt daarom door enkelen onder ons serieus overwogen…

(P.s. tijdens deze leesclub werkten we met het boeken ABC, in een volgend blogbericht krijg je het van me!)