Oscar en oma (E.E. Schmitt)

Ik heb een pareltje ontdekt! Een verhaal om met zachtheid te lezen, op een rustige middag. Als de lucht helder is en de zon een beetje schijnt. En dan maar ademloos doorlezen: wondermooi.

Toch had dit boek ook alles om mij tegen te houden. Want er sterft een kind. Een jongen van twaalf. En ik heb er zelf zo eentje. Daarom liep ik al enige tijd met een grote boog om dit boekje heen. Bang was ik, om te lezen wat ik niet verwerkbaar acht.

Maar het boekje bleef maar opduiken. Het keek me stralend aan. Het zong een beetje, leek het, en misschien gaf het wel licht. Het kon  niet anders: ik ben gezwicht.

Ik hield er een bijzondere leeservaring aan over. Levenslessen, verpakt in eenvoudige woorden. In een verhaal dat ondanks alles niet treurig is, en dat me soms deed schaterlachen, ook al is het einde bitterzoet. 

Een kleine parel, inderdaad. Dat je laat zien hoe fantastich het leven eigenlijk is. En hoe weinig er soms maar voor nodig is om deze wereld een beetje mooier te maken.

Geen twijfel mogelijk: Oscar en oma rozenrood zullen me voor altijd bijblijven!