Oscar en oma (E.E. Schmitt)
Ik heb een pareltje ontdekt! Een verhaal om met zachtheid te
lezen, op een rustige middag. Als de lucht helder is en de zon een beetje
schijnt. En dan maar ademloos doorlezen: wondermooi.
Toch had dit boek ook alles om mij tegen te houden. Want er
sterft een kind. Een jongen van twaalf. En ik heb er zelf zo eentje. Daarom
liep ik al enige tijd met een grote boog om dit boekje heen. Bang was ik, om te
lezen wat ik niet verwerkbaar acht.
Maar het boekje bleef maar opduiken. Het keek me stralend
aan. Het zong een beetje, leek het, en misschien gaf het wel licht. Het
kon niet anders: ik ben gezwicht.
Ik hield er een bijzondere leeservaring aan over.
Levenslessen, verpakt in eenvoudige woorden. In een verhaal dat ondanks alles
niet treurig is, en dat me soms deed schaterlachen, ook al is het einde
bitterzoet.
Een kleine parel, inderdaad. Dat je laat zien hoe fantastich
het leven eigenlijk is. En hoe weinig er soms maar voor nodig is om deze wereld
een beetje mooier te maken.
Geen twijfel mogelijk: Oscar en oma rozenrood zullen me voor
altijd bijblijven!
Die staat hier ook nog in de kast, maar ik laat me ook tegenhouden door het onderwerp. Goed te weten dat het toch een mooi boek is, daarmee trek je mij ook over de streep!
BeantwoordenVerwijderenGroetjes,