Het dorp



In hectische tijden kan een mens al eens nostalgisch worden. Verlangen naar een tijd waarin het leven rustiger en eenvoudiger was. Toen iedereen in het dorp elkaar nog kende. Toen men leefde van het land, ellelange wandelingen maakte in de velden en genoot van woeste wolkenluchten en prille dauw. En het enige getwitter van de vogels kwam.

Een idylle, maar zo is het natuurlijk nooit geweest. Een beetje historicus is zich er nu eenmaal van bewust dat het dorpsleven zelden zo’n oase van stilte en tevredenheid is geweest. Dat het hard zwoegen was op het veld. Dat kille regels en woeste stormen het leven teisterden. En dat een kleine gemeenschap behoorlijk verstikkend kon zijn.

En toch, toch is het heerlijk om eens bij weg te dromen. Escapisme naar het boerendorp, inderdaad, want het hoeft niet altijd een exotisch eiland te zijn. En dus genoten we deze week van een hartverwarmende verhalenbundel over een Brits gehucht. Een boek vol klei, molshopen en sneeuwbuien. Met loden jassen, laarzen, katapulten en vishengels. Maar vooral voorzien van een stevige portie Britse humor en een vleugje mysterie. Zo lezen we het graag, héél graag!

Het dorp Notwithstanding wordt bevolkt door vele ernstige katten, door eekhoorns, konijnen, kwispelende labradors en ook door een opmerkelijk groot aantal excentriekelingen. Zo is er een dame die met geesten in contact treedt, een  majoor die met galmende stem elke kerkdienst net iets te luid meezingt, en een twijfelende pastoor. Ook aanwezig: een verschrompeld boertje met een onverstaanbaar accent, een jonge held die raven temt en niet te vergeten een hebzuchtige inwijkeling uit London die genadeloos te grazen wordt genomen. Voeg daar tenslotte een kasteel aan toe, een romance met een dienstmeisje en een dementerende generaal die zonder kleren de deur uitgaat, en u beseft dat deze bundel meermaals een glimlach bij de lezer uitlokt.

Eenvoudige verhalen, dat wel, maar vaak met een onverwachte twist. Een verrassend einde dat het voorgaande in een ander licht plaatst. Bovendien gebeurt het niet zelden dat een verhaal een personage uit een eerder hoofdstuk plots vanuit een ander perspectief bekijkt, en dus nog een laag aan het verhaal toevoegt. Hoe fijn!

Kortom, een ideale compagnon voor aangename, rustige leesuurtjes met Brits flegma. Want de Bernières zegt het zelf: “Britten hebben een heel flexibele opvatting van normaliteit. We kunnen heel formeel zijn, maar we geloven in het recht op excentriciteit, as long as the eccentricities are large enough”. En dat zijn ze in dit boek, zonder twijfel!

Vreemd dus, dat ik dit boek terugvond in de “neem maar mee” kast op mijn werk. Waar collega’s deze zomer boeken kunnen achterlaten die ze zelf niet meer willen hebben. Een goed idee, zo blijkt dus, want zo ontdekt een mens eens iets nieuws. Maar ik ben nu wel heel erg benieuwd wie dit boek daar heeft achtergelaten en waarom. Want ik vind het eentje om te koesteren en zeker nog eens te herlezen! Dank dus, lieve anonieme collega!

Reacties

  1. Normaliter houd ik niet van korte verhalen, maar als ik het goed begrijp dan zijn dit allemaal korte verhalen over hetzelfde dorp? het klink wel heel erg leuk, namelijk.

    groetjes,

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad, het zijn korte verhalen over de inwoners van hetzelfde dorp. De verhalen beinvloeden elkaar een beetje, maar je kan ze zeker ook los van elkaar lezen.

      Verwijderen
  2. Ha, dit lijkt me perfect escapisme voor de anglofiel. Eens kijken of ik het ergens voordelig op de kop kan tikken.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts