Theetante drinkt koffie!

Laat ons vandaag een hardnekkig misverstand uit de wereld helpen: wij lusten koffie! Het is niet omdat men zich theetante noemt en ettelijke liters thee per dag consumeert, dat men daarom behoort tot de anti-koffie-liga. Integendeel!

Wij drinken bijzonder gaarne één keer per dag een kopje koffie. Al gebiedt de eerlijkheid ons daarbij aan te geven dat het hier “snobkoffie” betreft. U weet wel: gemaakt van versgemalen bonen en met een subtiel, pittig en uiterst romig schuimlaagje.

En omdat de bibliothecaris dezelfde mening is toegedaan, zijn wij onlangs overgegaan tot de aanschaf van een heus espresso-apparaat. Opdat een dergelijk geluksmoment ook binnen de eigen woonstede kan plaatsvinden. Een stukje hemel op aarde, alleen al omwille van de heerlijke aroma’s die in de keuken onze neusvleugels verblijden!

Die pittige geur speelt een hoofdrol in de novelle die we deze week lazen. O, het is maar een klein boekje hoor, twee kopjes koffie en het is uit. Maar zoals het spreekwoord zegt: klein maar fijn!

Alice is een dame op leeftijd, die elke morgen wordt gewekt door een pruttelende koffiepot, opgezet door haar man Jules. Zo ook deze morgen. Maar, als ze stram de keuken binnen schuifelt, stelt ze vast dat haar man ondertussen is overleden. Terwijl ze zijn laatste koffie opdrinkt, vertelt ze hem alles wat nog op haar hart ligt. En mijmert ze over lang opgekropte grieven en haast vergeten vreugdes.

Dan gaat plots de bel. David, de autistische buurjongen staat erop zijn dagelijks potje schaak te spelen. Ze krijgt hem niet uitgelegd waarom deze regelmaat niet past. En dus geeft Alice toe.

Een mooi, klein boekje, over afscheid nemen, en over de nood aan structuur. Alice moet immers niet alleen haar Jules vaarwel zeggen, maar ook de dagelijkse wekdienst van het koffiearoma achter zich laten. En net als voor David, valt het haar zwaar om vaste gewoontes los te laten.

Wondermooi!