Warhoofd (de nieuwe Verhulst!)



Voor zover we als theetante nog over een goede reputatie beschikken, gaan we die vandaag te grabbel gooien. Genadeloos. Want, ja, we geven het toe: wij zijn een warhoofd! Wij verliezen paraplu’s (en handschoenen) bij de vleet. Wij trekken de voordeur dicht met de sleutel nog aan de binnenkant. En nog niet zo heel lang geleden stonden wij op, douchten wij, kleedden ons aan, zetten thee … en zagen TOEN PAS dat het half twee ’s nachts was. 

Zorgwekkend? Nou, voorlopig eerder lachwekkend, want we kunnen gelukkig nog beschikken over voldoende lucide momenten. Wij herinneren ons veel, heel veel. En zo waren we dus niet vergeten dat we enige tijd geleden een boek in preview ontvingen. En wat voor een boek, de nieuwe Verhulst! Daar gingen we dus eens goed voor zitten. En, jawel, het was weer geweldig.



Désiré is 74 en woont al meer dan levenslang samen met de bedilzieke Moniek (die eigenlijk gewoon Monique heet). Hij is tevens vader van twee bijzonder ongeïnteresseerde kinderen. Na zijn pensioen, kwettert hij nog Latijn tegen de vogels, maar verder is er weinig vreugde te bespeuren in de wereld van Désiré. Alleen al het idee om met Moniek en haar immense tassenverzameling te moeten verhuizen naar een klein appartement jaagt hem de stuipen op het lijf. Wanhopig zoekt hij een uitweg.

En zo ontstaat een gewiekst plan. Désiré wil zich dement laten verklaren om in een rusthuis te belanden. Weg van het gekwek van vrouw en kinderen. En dichterbij zijn grote liefde, de gemiste kans van zijn leven. Hilarisch hoe hij zijn warrigheid en verstrooidheid langzaam opbouwt en dan  zijn doel bereikt. Maar, zal hij geen spijt krijgen van deze radicale aanpak?

Natuurlijk is dementie een gevoelig thema, tragisch ook. Knap is dat Verhulst niemand uitlacht, maar wel met geweldig veel humor de “gezonden van geest” observeert. De rust- en verzorgingssector neemt hij stevig op de korrel. En aan de hand van kleine incidenten roept hij een hele wereld op, bitter en grappig tegelijk. Tragi-komisch, inderdaad, maar dan wel met het accent op komisch.

En bovenal: wat een taal! Vlaams, uiteraard, met veel sappigs doorspekt. Leuke metaforen en vergelijkingen, knetterende zinnen en heel veel virtuositeit. Een plezier om te lezen, met een grote glimlach. Want dat er in het banale veel schoonheid steekt, dat is duidelijk!

Wel moeten we bekennen dat er achteraf niet zo heel veel diepgang in het verhaal zat. Waarom Désiré zover gaat wordt niet helemaal duidelijk. Maar misschien is dat juist de clou van dit boek. Dat het leven niet zo bijster veel voorstelt. En dat we misschien niet moeten zoeken naar het grote doel of de grote rode draad. Dat we het moeten stellen met de dagelijkse doorsnee van crèmekoeken en slechte wijn. Met haltes waar geen bus meer stopt en mensen die je niet begrijpen.

Mild en ironisch: zo lezen we het graag. En we zijn er zeker van dat u dat ook zal doen!

Reacties

  1. Leuke recensie, tante. Ik vond het boek ook erg goed.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben het boek momenteel aan het lezen en ik geniet ook enorm van Verhulst taalgebruik.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Het was wel een geslaagde actie om dit boek aan alle boekbloggers te bezorgen! Dat mag zeker nog eens gebueren wat mij betreft.

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts