Schuld en boete: het zomerhuis met zwembad

Hoe Koch iemand zonder scrupules begrijpelijk maakt en de mening van de lezer kan veranderen.

De lavendel: vermoorde onschuld

Ondergetekende heeft een moord gepleegd. Op een onschuldig wezen. Dat bij leven luisterde naar de naam “lavendelstruik”. En dat ten prooi viel aan vroegtijdige snoeizucht tijdens deze bizarre lente. Het was geen voorbedachte rade, nee, nee, maar we lieten ons meeslepen door de lentezon en brachten zo onvrijwillige verwondingen aan . En nu voelen we ons schuldig. En willen we gaarne  blootsvoets en blootshoofds onze excuses aanbieden aan moeder natuur. Sorry.

Dit maar om te zeggen dat we hier te maken hebben met een sterk ontwikkeld schuldgevoel. Zeg maar gerust: OVERontwikkeld. Bovendien hebben we het ook altijd zelf gedaan. Alle ruzies en meningsverschillen. Spullen die zijn kwijtgeraakt. Misverstanden.  Zelfs de opwarming van de aarde. U begrijpt: het is geen leven.

Pageturner zonder scrupules

Derhalve was het even lastig om erin te komen, in dit boek van Koch. Waar een wel bijzonder cynisch en schuldgevoelloos individu het woord tot ons richt. Je zou er bijna bang van worden hoe genadeloos deze huisarts naar zijn patiënten kijkt. En hoe hij één van hen de dood in jaagt.

Zoals steeds bij Koch was het ook best lachen hoor. Vooral nu hij de culturele elite genadeloos op de hak neemt. Kunstenaars, theatermensen, cineasten: enig narcisme is hen niet vreemd, en Koch kijkt ernaar met een cynische grijns. Maar het is een bitter lachje, dat wel, zo eentje die je ook koude rillingen bezorgt.

Net als in het diner draait de toon, heel knap. Waar we instinctief een hekel hadden aan de hoofdpersoon, konden we gaandeweg toch begrip voor hem opbrengen. Zijn keuze is radicaal, maar uiteindelijk toch niet gewetenloos. Helaas wel totaal misplaatst.

Een boeiend boek dus, al waren er twee dingen die ons behoorlijk stoorden. Om het maar gewoon botweg in de groep te gooien: hoe vaak kan het woord “lul” in een boek voorkomen?! (al dan niet met het adjectief "ongewassen" ervoor). Astublieft! Wij houden daar niet van. Preuts? Misschien. Maar iets meer variatie in taalgebruik ware fijn geweest.

Ten tweede schortte er iets aan de spanningsopbouw. O, aan spanning geen gebrek, maar net iets te vaak zei de hoofdpersoon geheimzinnig: “en als ik op dat moment geweten had, wat er ging gebeuren, dan was het helemaal anders gelopen”. Eén keer is dat fijn, twee keer kan, maar meerdere keren is storend, vonden wij.

Maar soit, dat zijn een paar schoonheidsfoutjes, want dit is opnieuw een intrigerend boek, vol ethische dilemma’s. Eentje om bijvoorbeeld bij een leesclub door te nemen en lang over te discussiëren. Onderhoudend, spannend en actueel. 

Kortom: dit hebben we zonder schuldgevoel als tussendoortje gelezen! (en dat mag ook al eens!)