Wortels

Ah! Denkt u nu, en u wrijft zich in de handen. Een blogje over schoentjes zetten, en voedsel voor het paard van Sint. Over hoe men in Vlaanderen ook pintjes aan de goedheilig man serveert (en zo menig zatte piet op zijn geweten heeft).

Toch heeft u maar gedeeltelijk gelijk, want dit blogje gaat over andere wortels. Over de roots van theetante, ja, ja. Die komen in Sinterklaastijd namelijk weer behoorlijk opzetten. We verklaren ons nader.

Tante is namelijk Nederlands (stilte, ik begrijp het). Normaal gezien heeft ze daar niet zo’n last van. Ze doet een beetje raar op 30 april, en met kerstmis wil ze altijd tulbanden bakken. En een paar keer per jaar MOET ze een voorraad drop inslaan en ook haar tekort aan vrolijke hagelslag bijwerken.

Maar verder houdt ze zich in hoor: geen oranje voetbalfeesten bij tante, en ook haar woordenschat is ondertussen al voldoende vervlaamst om niet al te zeer in de kijker te lopen. Ze roept geen “Doei!” , zegt “microgolf” tegen de “magnetron” en serveert zelden pindasaus. (alleen blijft ze het halsstarrig hebben over “theedoeken”, maar dat begrijpt u vast). Nee, dat valt allemaal goed mee (om een Vlaamse uitdrukking te bezigen).

Alleen als de Sinterklaastijd aanbreekt, dan spelen de roots in alle hevigheid weer op. Dan wil ze gedichten schrijven, pepernoten eten, borstplaat verorberen. Dan wil ze luidop zingen en lotjes trekken. En als het even kan een surprise in elkaar knutselen. De bibliothecaris is ondertussen al mee in dit verhaal en kan na al die jaren ook heel goed dichten. En sinds een jaar of twee heeft tante ook haar kookclub bekeerd. Zo kan ze weer genieten van pakjesavonden vol letterpret, snoeperij en gluhwein: hik.

En zo is tante dus een Hollandse Vlaming, of een Vlaamse kaaskop. Want, ja, die wortels, je denkt dat je zonder kunt, maar ondertussen. Op bepaalde momenten zijn ze best wel dominant. En laat dat nu net het thema zijn in het boek dat tante deze week las.

David, de hoofdpersoon, is ervan overtuigd dat afkomst er helemaal niet toe doet. Je moet niet vragen waar iemand vandaan komt, maar waar hij naartoe wil, is zijn motto. Van een boom zijn de takken toch ook veel interessanter dan de wortels? Zij reiken tenminste naar de zon.

En dus heeft David zijn Joodse afkomst afgezworen. En ook zijn Engelse vrouw, Emma, heeft met haar roots (vooral dan haar moeder) gebroken. Zij kijken alleen vooruit en nooit achterom.

Maar dan komt hun dochter Zoë met een Pakistaanse vriend thuis. David en Emma willen hier politiek correct op reageren, maar werken zich zo vol goede bedoelingen helemaal in de nesten. Plots merken ze dat het niet zo makkelijk is om helemaal aan je roots te ontkomen. Want moeten ze nu wel of niet zeggen dat David Joods is? En hoe zat het weer met de relaties tussen de Britten en de Pakistanen? Juist door erom heen te draaien maken ze het zichzelf en hun dochter onmogelijk moeilijk

Een boek dus met een boeiende thematiek. Maar was ik er weg van? Neen. Ik denk dat er betere boeken zijn geschreven over identiteit, gespletenheid en multiculturalisme. Vooral naar het einde toe raakte tante wat vermoeid door het gefilosofeer.

En zo heeft tante alweer een week achter de rug vol matige boeken. Het lijkt een soort vloek! Of is ze zelf gewoon een beetje te moe? Duimen maar dat er volgende week beter leesvoer op haar pad komt. Anders moet ze toch haar hoop stellen op de kerstman (en dat is toch eigenlijk not done!)