Vlekkeloos?

We gaan er geen doekjes om winden: theetante leidt geen vlekkeloos bestaan. Ze doet haar best, dat wel, maar slaagt er zelden in kraaknet te blijven. Is het enthousiasme? Is het verstrooidheid? Menig vlek is haar deel. Ze huldigt dan ook de leuze: “als we maar proper binnen komen”. En ze is bijzonder creatief in het camoufleren van ongelukjes: gekke broches en grote sjaals zijn haar beste kameraden!

Nu moet u ook weer niet denken dat tante er als een smeerpoets bijloopt. Dat de theekopjes met ongewassen snoetjes van huis vertrekken of dat zij rondschrijdt in morsige gewaden en met ongekamd piekhaar. Het valt best nog wel mee met tante. Maar het is wel opletten geblazen met sausjes! Met verf! En met inktkussens.

Nu huldigt tante daarbij het standpunt: we doen tenminste iets. We maken een tekening, we koken soep, we knoeien met waterverf. En dat is beter dan nietsnutterij. Dat er dan enige “collateral damage” optreedt is jammer, maar niet onoverkomelijk.

Dat zou inderdaad kloppen, ware het niet dat tante niet bepaald een kampioen is in het vlekken oplossen. Wijze raad van moeder en schoonmoeder ten spijt, de strijd tegen de vlekken blijft hard. En bitter. Misschien moet tante toch maar eens een vlekken-app installeren op de smartphone?

Vroeger had je daarvoor vlekkenboekjes, vlekkentips in de krant, en vlekkenlijstjes. En die handige poets-spiratie speelt een sympathieke bijrol in dit boek:

De auteur moet in een moeilijk opdracht aanpakken: namelijk het leegruimen van het ouderlijk huis na de dood van zijn moeder. Geen sinecure, want je kunt niet alles bewaren. Wikken en wegen dus: wat nemen we mee en wat verdwijnt voorgoed?

Eén van de zaken die de actie overleven is een oud schriftje met vlekkentips. Blijkbaar in de jaren dertig door vader opgestart en ijverig bijgehouden. De lectuur ervan voert ons naadloos terug naar een tijd waarin kosten nog moeiten werden gespaard om zaken te repareren, te herstellen en weer zo goed als nieuw te maken. Gebroken oortjes van theekopjes werden gelijmd (ach!), barsten verdoezeld en vlekken werden bestreden. Wij doen doorgaans minder moeite, maar vervangen een beschadigd voorwerp gewoon. Sokken stoppen? Dat heeft tante bijvoorbeeld nooit gedaan (het verwende nest).

Aan de hand van dergelijke voorbeelden weet Matsier de sfeer van de jaren ´50 goed op te roepen. Het nostalgie-alarm van theetante dreigde wel even af te gaan, maar gelukkig werd op tijd ook gerelativeerd: de fifties waren niet die oase van rust en gezelligheid die we er soms van maken.

Het boek is niet zozeer één verhaal, maar eerder een collage. Met sterke punten maar ook passages die tante minder konden bekoren. Naar het einde toe raakt de auteur in een depressie en tante bijna ook, de zin om te lezen was een beetje over.

Geen vlekkeloos parcours dus, maar zeker goed genoeg om nieuwsgierig te zijn naar de andere boeken van Matsier. Want hij is wel bijzonder onderlegd in het verknopen van herinneringen aan gewone voorwerpen. En dat vindt tante bijzonder boeiend!

PS. Tante heeft deze week weinig gelezen, dat wil zeggen weinig inspirerends. Een soort leesdip wellicht, maar ze heeft maar liefst drie boeken na elkaar zuchtend van zich afgeschoven. Radeloos werd ze ervan. Gelukkig had ze wel een leuk projectje om zichzelf even af te leiden: ze maakte een adventskalender voor de theekopjes, vol met quality moments en voorleesstondes. Dat wordt dus heel gezellig aftellen naar kerstmis!

Enne, ook deze stempelpret is niet vlekkeloos verlopen, helaas!