Denkers en doeners
Het valt in deze al te positieve tijden nog nauwelijks op, maar af en toe maken mensen gewoon pure rottigheid mee. Tegenslagen, teleurstellingen, harde klappen. Het serieuze werk. Niet meteen iets om te delen met de facebookvrienden of de twittercompanen.
Er zijn natuurlijk heel wat strategieën om die klappen van het leven min of meer op te vangen. En tegenwoordig zijn we nogal van de peptalk. Een tegenslag is namelijk een uitdaging, een kans! Een zegen dus, want het dwingt je om je leven eens anders te bekijken, en daar word je alleen maar sterker van, denken we. Met andere woorden: het verlies of verdriet wordt geminimaliseerd. Wie eens een ijzersterk betoog tegen dit misplaatste positivisme wil horen, moet zeker eens luisteren naar de Sunday Sermon van Barbara Ehrenreich (wel even een half uur uittrekken)
Maar goed. Wat doet tante bij fundamenteel slecht nieuws? Ze gaat meteen van alles ondernemen! Thee zetten, dingen regelen, rondbellen en cakes bakken. Vooral niet stilvallen is de leuze. En tot voor kort vond ze dit vooral heel erg flink van zichzelf. Nee, zij laat haar schouders niet hangen! En evenmin zit ze bij de pakken neer. Maar na het lezen van dit boek, kijkt ze daar anders tegenaan. Want, is ze niet gewoon de pijn aan het verdoven met al dat heen en weer geloop?
De verdovers draait om Drik en een Suzan, broer en zus die beiden grote verliezen hebben geleden. Toen ze nog een kind waren stierf hun moeder onverwachts. En net voor het boek begint is de vrouw van Drik overleden na een slepende ziekte. Zij was ook de beste vriendin van Suzan, die tot het einde toe voor haar schoonzus heeft gezorgd. Maar het leven gaat door en dus pakken beiden de draad langzaam weer op.
Boeiend is dat ze een radicaal andere strategie hebben om met het verdriet om te gaan. Suzan is een anesthesiste, dus gespecialiseerd in verdoving. Zij vlucht weg uit het verdriet door vooral heel veel hooi op haar vork te nemen. Veel operaties, een stagiair, een nieuw onderzoek. Het kan niet op. Tijd voor een gesprek is er nauwelijks, want ze heeft altijd wel een dringend to do-tje.
Drik is het andere uiterste. Hij is een psychiater, en graaft dus diep in het verdriet. Hij denkt na, zoekt patronen en motieven. En neemt daardoor nauwelijks initiatief om uit de put te klimmen. Hij wil wel vooruit, maar hij vindt dat hij eerst in het reine moet komen met de overlijdens van de twee belangrijkste vrouwen uit zijn leven.
En dan is daar plots een personage dat twijfelt tussen de twee opties. Allard studeert eerst psychoanalyse maar tijdens sessies met Drik merkt hij dat graven in de ziel behoorlijk pijnlijk kan zijn. Misschien kiest hij beter voor de volledige verdoving en dus voor een stage anesthesie bij Suzan? Hij doet Drik zwaar twijfelen aan zijn vak, en brengt ook Suzan in grote gewetensproblemen. Ik ga niet verklappen hoe het afloopt, maar faliekant is een woord dat zeker gepast is.
De verdovers biedt een blik achter de schermen van de anesthesie (met heel veel operatiescènes) en de psychiatrie. Maar het is toch vooral een tot nadenken stemmend verhaal over omgaan met lijden en verlies. De personages zijn extreem in hun keuzen voor een bepaalde manier van handelen, maar toch geen karikaturen. En juist door die nuances is er niemand juist of fout in dit verhaal.
Geen opwekkend boek, niet meteen facebook-duimen opwekkend wellicht, maar wel heel erg intrigerend. En vooral een pleidooi om niet te licht over het verlies heen te stappen. Niet minimaliseren, maar ook niet tot op de bodem uitspitten. Zoals vaak ligt de waarheid in het midden.
Weer zo'n typisch mooie theetanterecensie! Klinkt als een aangrijpend boek!
BeantwoordenVerwijderenJa, echt meeslepend. Maar je moet wel tegen een beetje bloed kunnen!
Verwijderen