Oh, no! Fluo!

Er zijn van die keerpunten in de geschiedenis van de mensheid. Van die momenten die alles veranderen en de wereld op z’n kop zetten. Niets is ooit meer als voorheen!

De uitvinding van het fluovest was er zo eentje. Vanaf dat moment was de mens immers zichtbaar in het donker, net als de glimwormen en de vuurvliegjes! Kortom, een doorbraak om u tegen te zeggen! En nu het vroeger donker wordt (of later licht) duiken ze dan ook weer op: vrolijke streepjes kleur in de duisternis, lichtpuntjes in donkere dagen. Het ziet er bijna feestelijk uit, zelfs het meest chagrijnige hoofd klaart ervan op!

Ja, ja, héél blijmakend allemaal, maar dan wel van op afstand. Want zelf zo’n ding aantrekken, neen, daar heeft de theetante haar bedenkingen bij. Fluovestjes zijn namelijk zo, zo praktisch, zo verantwoord en vooral zo zichtbaar (daar was het ‘m ook om te doen natuurlijk). Laten we er geen doekjes om winden: met een fluovest aan ziet tante er in allerbeste omstandigheden uit als een vriendelijke glimworm, maar vaker nog heeft zij een treffende gelijkenis met een buitenissig ruimtewezen of een kabouter met profileringsdwang. Neen gehuld in deze lichtende kleurenpracht heeft ze zelden iets weg van een elegant vuurvliegje, helaas.

Het wordt dus nog spannend deze herfst: gaat theetante mee in de vooruitgang van de menselijke soort? Laat ze de rede zegevieren boven de ijdelheid? Stapt ze verantwoord op de veloho? We zullen het zien, zelfs in het donker!