Monster en bliksem


De theetante houdt wel van een verzetje! En dus zei ze geen nee toen ze dit weekend de gelegenheid kreeg nog eens op stap te gaan. Een hele avond! In de stad! Mooi jurkje aan, lipjes gestift, hakjes uit de kast, theekopjes onder veilige hoede: daar gaan we.

O, ze had er al zin in! Een hele avond dromerig op het plein staren naar de gevels, passanten en sterrenhemel. Genieten van het zachte geroezemoes. Urenlang filosoferen bij een glaasje wijn, en daarna slenteren door de kleine straatjes. Kortom: even weer net als voor de theekopjes er waren, toen de dagen nog gewoon 24 uren hadden.

Maar, beste lezer. Het leven is hard! De idyllische droom van de theetante sloeg immers wel erg bruusk aan diggelen. Want, wat bleek tot haar ontzetting? Het o zo romantische pleintje was in bezit genomen door een lawaaierig monster. Het gedrocht in kwestie spuwde luide boekaboenk muziek en katapulteerde gillende inzittenden hoog in de lucht! Genoeg om de theetante (die weliswaar veilig op de grond bleef) misselijk te maken. Zelfs het vooruitzicht op een oliebol hield haar niet op de been. Een dikke traan dreigde, net als een flinke dosis zelfmedelijden, maar ze hield zich sterk.

Tja, de kermis: het is niet helemaal haar “cup of tea”. Hoewel ze toch erg blij kan worden van kitscherige paardenmolens en over-the-top spookhuizen met echt niet enge engerts. Van suikerspinnen, vrolijke lichtjes en eendjes vissen met hysterische kleutertjes. Maar het betere zwaai-, trek- en zwierwerk, nee, daar past ze voor. (gewoon pure bangigheid hoor, maar we verpakken het nu even als een rationele keuze!)

Daar zat de theetante dus, met haar glaasje wijn, te midden van wel erg luide muziek, krampachtig vrolijk te doen. En toen, plots, was er iets dat het beest kon temmen. Het begon te rommelen, te donderen en te bliksemen.  Theetante dacht aanvankelijk sipper dan ooit: "Nee ook dat nog".
Maar, tot haar verrassing bond het monster in! Het bewoog niet meer en doofde zelfs de schreeuwerige lichtjes. En de theetante –kletsnat en rillend in haar veel te dunne zomerjurkje – probeerde met moeite glimlach te onderdrukken. Zij sprak nog schijnheilig en vol geveinsd mededogen “ Ach, jammer hè?”, maar keerde daarna huppelend huiswaarts!

Reacties

Populaire posts