Chique op hotel!

Hyacinth Bucket wist het al: de schone schijn ophouden is le-vens-be-lang-rijk. Tegenwoordig is er heel instrumentarium om dat te doen. Op facebook en Instagram halen we de meest glamoureuze versie van ons levens boven, en maken we onszelf net een tikketje mooier, rijker en gelukkiger. "Echt iets van deze tijd" zegt men wel eens. Maar, beste mensen, dat lijkt me niet.

Want iets in de menselijke soort wil al eeuwen gezien en bewonderd worden. Erkend, hoog geacht én gerespecteerd. Daarom flaneerden we in de 19de eeuw op brede avenues, zetten we in de 18de eeuw opzichtige pruiken op ons hoofd en maten we ons nog een eeuw eerder molensteenachtige kragen aan. Ik heb zelfs een sterk vermoeden dat er al oermensen waren die her en der een tandje bijstaken, om toch net iets beter te lijken dan de ander. Sterker nog: je zou kunnen stellen dat heel ons economisch systeem gebaseerd is op statusdwang.

Nou zou je daar een heel cynisch en ontluisterend boek over kunnen schrijven, maar Elizabeth Taylor koos voor een andere invalshoek. Geamuseerd en mild belicht zij een kleine biotoop waarin de mensheid bovenstaand gedrag op excellente wijze manifesteert. En o, wat keek ik graag mee!

Hotel Claremont

Plaats van actie is een Londons hotel in de jaren 60 van de vorige eeuw. Dit etablissement afficheert zich als chique, en de ideale setting om een "rijpere jeugd" door te brengen. In werkelijk is de glorie al wat vergaan, de verf gebleekt, het menu afgezaagd. Bejaarden strijken er neer om met een vleugje grandeur hun oude dag door te brengen, want het rusthuis zou niet goed voor hun imago zijn.

In deze wereld telt maar één ding: kunnen aantonen dat er buiten mensen zijn die je naar waarde schatten. Die mensen moeten bellen, en vooral op bezoek komen, zodat je kunt pronken met de aandacht die je krijgt. Zelfs mevrouw Palfrey, die redelijk nuchter is, kan  de verleiding niet weerstaan. En dus schept ze op over haar werkelijk geweldige kleinzoon, die in het British Museum werkt en daar zooooo verantwoordelijk is dat hij momenteel geen tijd heeft om langs te komen.

U begrijpt het al: die kleinzoon is een etter en heeft gewoon geen zin. Hij laat dan ook niets van zich horen. Wel krijgt mevrouw Palfrey een andere bezoeker: een jonge schrijver die haar op straat van een nare valpartij redt en waarmee ze een soort van vriendschap ontwikkelt.


Wat héérlijk!

Dit boek is meesterlijk in observatie, we zien hoe mensen moeite doen beter te lijken dan de anderen. Hoe kleine kwaaltjes worden verdoezeld, onverschillige familieleden toch worden opgehemeld en de minder zonnige kanten van het leven worden goed gepraat. Goedkope worstjes worden op zilveren schalen gepresenteerd als waren het exquise hapjes en goedkope wijn wordt ingeschonken met een chique servet om het etiket.

Als ik zou moeten vitten, dan zou ik opmerken dat er niet echt een spanningsboog in het verhaal zit, of toch geen die mij op het puntje van mijn stoel liet belanden. Maar het boek was gewoonweg te charmant om weg te leggen! Want de menselijke soort wordt hier op milde wijze toch wel erg in zijn blootje gezet, en dat zorgde voor heel veel binnenpretjes.

Kortom:  hotel Claremont is als een heerlijk kopje thee: warm en pittig tegelijk. En als je denkt dat iemand kijkt: drink het dan met opgeheven pink!